Met beelden kan je meer zeggen dan met woorden.
Een selectie van de vele foto's die ik gemaakt heb, vinden jullie op http://picasaweb.google.be/ninauyttersprot
Geniet ervan!
vrijdag 15 mei 2009
vrijdag 3 april 2009
Bedankt Mokolo
Hey,
Even een reactie op enkele reacties: wij zijn niet gekrompen. Wij zitten in de zetels, mama en papa op de armsteunen. Vandaar dat wij kleiner lijken. Er is ook een foto waar het omgekeerd is, maar daar lijk ik net iets te groot op.
En dan nu het eigenlijke bericht. Deze week hadden we allerlei zaken geregeld. Dinsdag zou er een student, een gemotiveerde kerel van de normaalschool langskomen die wel wat wilde bijleren van onze didactische aanpak. Wij zaten tijdig klaar om hem te ontvangen. Hij kwam niet opduiken.
Gisteren zouden we met Genéviève (help hoe schrijf je dat?) de vice-precident van de ouderraad haar vrouwenproject gaan bekijken. Ook zei kwam niet opdagen. De kleine broer heeft me dan maar een nieuw kaartspel aangeleerd. Het is fijn ze, als ik terug ben...
We hadden ook enkele foto's laten printen, de familie was er al erg tevreden mee.
Deze ochtend nog een familiefoto getrokken om 7u 's ochtends. Nu het vakantie is, mogen we uitslapen, ik heb nog nooit langer dan 6u geslapen. Even melden dat ik ook de nachtuil ben van de familie (ook al ga ik naar mijn Belgische normen vroeg slapen), die gaan hier echt vroeg slapen ze. Ik blijf er versteld van staan.
Daarna met een zuster een plaats waar men prothesen maakt en kinesitherapie geeft geweest. De mensen doen hier (bijna) wonderen met de weinige middelen die ze hier hebben. Bravo!! Daarna nog een hospitaal bezocht. Een jonge zuster die verantwoordelijk is voor het hospitaal liet ons de hele infrastructuur zien. Er was ook een school aan verbonden. We hebben er voor het eerst een klas gezien waar veel kleur en iets van materiaal aanwezig was. Op de omheinde speelplaats stonden ook enkele speeltuigen. Dit had al iets weg van een schooltje bij ons.
Daarnet bij het gastgezin van Annelies ontvangen geweest. De mama had heerlijk gekookt voor ons. De kinderen waren erg blij en maken nog steeds 1-aprilgrapjes. De papa had een liedje voor ons geschreven. Supertof! Jongens hier in Mokolo is het bijna gedaan. Er is hier niet altijd even veel te beleven geweest maar met enkele kleine belevenissen en de warmte van de mensen heb ik hier een onvergetelijke tijd (gehad).
Bedankt Mokolo en vooral zijn inwoners!!
dinsdag 31 maart 2009
Warm
Hier is het echt warm, drinken en zweten is de boodschap. Oh een geluk dat we geen les meer moeten geven, zou echt moeilijk zijn in deze hitte. Het water drinkbaar kraantjeswater op onze school is afgesloten. Er wonen naast de school 3 leerkrachten die hun waterverbruik niet betalen. Dus heeft nu de hele school geen water meer.
Wij gaan nu bij de zusters in de parochie ons water halen en hebben daar een thermometer ontdekt, onder het afdakje in de schaduw was het deze ochtend om 10u30 al 35° C en ik kan jullie zeggen dat het nog veel warmer geworden is na de middag. Bij deze niet raar kijken als ik eind april in België een warme wintertrui draag.
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje, gisteren ben ik mee water gaan zoeken een beetje verder dan normaal. In de twee dichtere waterputten, was geen water meer te vinden. Onze zussen staan om 3u op om water te gaan halen. Gisteren moesten we nog wat hebben vandaar een tochtje met de kar en bidons. Ik ben ook met Tania naar de molen (een maalmachine) geweest om er maïs tot meel te malen voor hun voedzame (maar niet zo geliefde) boul de maïs te maken. Terwijl we daar moesten wachten zijn we eens tot aan het Lycée bilangue gestapt. Onze drie zussen zitten er op school. Die zitten daar dus van het 6e tot het 1e (het is dus omgekeerd als bij ons he, ze beginnen int zesde en eindigen int eerste) op veel te kleine banken he. Dezelfde banken dan in de lagere school. Die waar Nina al ongemakkelijk zit te keren en te draaien na een uur vergadering.
Wij gaan nu bij de zusters in de parochie ons water halen en hebben daar een thermometer ontdekt, onder het afdakje in de schaduw was het deze ochtend om 10u30 al 35° C en ik kan jullie zeggen dat het nog veel warmer geworden is na de middag. Bij deze niet raar kijken als ik eind april in België een warme wintertrui draag.
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje, gisteren ben ik mee water gaan zoeken een beetje verder dan normaal. In de twee dichtere waterputten, was geen water meer te vinden. Onze zussen staan om 3u op om water te gaan halen. Gisteren moesten we nog wat hebben vandaar een tochtje met de kar en bidons. Ik ben ook met Tania naar de molen (een maalmachine) geweest om er maïs tot meel te malen voor hun voedzame (maar niet zo geliefde) boul de maïs te maken. Terwijl we daar moesten wachten zijn we eens tot aan het Lycée bilangue gestapt. Onze drie zussen zitten er op school. Die zitten daar dus van het 6e tot het 1e (het is dus omgekeerd als bij ons he, ze beginnen int zesde en eindigen int eerste) op veel te kleine banken he. Dezelfde banken dan in de lagere school. Die waar Nina al ongemakkelijk zit te keren en te draaien na een uur vergadering.
Zo zie je maar dat we nog steeds verschillen blijven ontdekken.
Nina
zondag 29 maart 2009
Vakantie
Eerste even een foutje rechtzetten. Jullie paasvakantie begint maar volgende week. Ik was even een weekje fout.
Donderdagavond de bevalling van onze schoonzus meegemaakt. Echt een hele belevenis. De baby was nog geen uur ter wereld of mama en baby waren al te voet naar huis aan het stappen. De familie moet zelf voor eten zorgen en na de bevalling de kamer kuisen.
Toch wat anders dan bij ons is de naam. Het is een meisje (net de mama, ik vind dat alle baby'tjes en kinderen hier erg op hun ouders lijken) maar ze heeft nog geen naam. Dat wordt pas na een week gegeven.
Vrijdag: afscheid op school. We hebben pannenkoeken gebakken voor de leerkrachten. Ze waren er erg blij mee. Als geschenkje kregen we een handtas uit slangenleer. Hmmm, jullie zullen het wel zien als ik terug ben.
Dit weekend naar Waza park geweest, wat dieren gezien, vooral veel giraffen die tot mijn verbeelding spraken en waar ik mooie foto's van heb.
Voila nog een weekje hier in Mokolo en we gaan naar het zuiden. Wat gaat de tijd snel.
Tot binnenkort
Nina
donderdag 26 maart 2009
Paasvakantie
Hey,
Net zoals bij jullie is het bijna paasvakantie. De kinderen moeten nog de hele week naar school komen, maar dat lijkt me een beetje nutteloos. Maandag en dinsdag was er nog les. Woensdag moesten de kinderen de stenen voor de nieuwe toilet versleuren. Tegen de middag zag ik nog geen stenen voor het toilet. De kinderen hebben een omheining van ongeveer 40cm hoog gebouwd met stenen. Met dit plan hoopt de directeur geen moto's meer over het grote terrein achter de school te krijgen. Nu komen de moto's over de drukke speelplaats waar de kinderen lopen. In mijn ogen niet bepaald een oplossing.
Ik heb woensdag 1 les gegeven, terwijl mijn mentor even naar de markt was. (Dat kan hier allemaal :-)). Aangezien alle andere kinderen buiten liepen en mijn klas dat ook al de hele dag gedaan had, daar ook nog eens drie pipo's van CM2 de show aan het stelen waren (ze moesten van hun meester naar CM1 komen), heb ik even op serieus op mijn strepen moeten staan om hun aandacht te trekken. Maar het is gelukt, nadien nog even de klas opgeruimd met ongeveer 60 kinderen, een geluk dat mijn organisatietalent dit net aankon (of net niet).
In de namiddag gaan lezen en snel naar huis om eens naar de markt in Tada te kunnen gaan.
We werden er door iedereen welkom gegeten, ook in het Maffa, lachen en ja knikken helpt me dan uit de nood. Er was een mama die me haar baby even gaf. Het was een lief kindje. Femke vond dat dit wel een mooie foto zou zijn. Dus vroegen we aan de mama of we een foto mochten nemen. Ze zei dat dit geen probleem was dus namen we de foto. Het was een mooie ze. Nog geen twee tellen later stond daar een oude man die 1000 F vroeg. Het bleek de grootvader van de baby te zijn die er niet zo gediend was met de foto. Ik wou niet betalen aangezien ik het op voorhand betaald had. En heb de foto gewist. Een digitale camera is hier iets dat van een andere planeet lijkt te komen. Den opa kon dan ook maar niet begrijpen dat de foto weg was. De menigte die rond ons verzameld was, zei hem dat de foto verwijderd was. Toen een vrouw zei dat het in orde was, konden we verder stappen. Tot zover het fotoverhaal.
De markt hier is eerder een billi-billi centrum (het plaatselijke goedkope bier/wijn dat hier in Mokolo erg geliefd is) het grootste deel van de verkopers verkoopt er dan ook dit drankje. Onze grote broer is een grote liefhebben van billi-billi. Hij ging met ons de markt nog eens rond en had er niet beter op gevonden dan het hele dorp (waarvan bijna de helft familie blijkt te zijn) voor te stellen aan ons. Telkens moesten we een foto nemen. Die mensen waren wel tevreden met een foto en boden ons vriendelijk hun brouwsel aan. Ik lust het een beetje (niet echt mijn ding dus) maar heb vooral schrik er ziek van te worden, dus wees ik het vriendelijk af. Onze grote broer zei telkens dat hij zou helpen drinken. Hierdoor had hij tegen het eind van ons wandelingetje alweer genoeg op. Slim gezien zeg ik.
Vandaag even naar school al snel bleek dat we naar huis mochten. De klassenraad waarover de directeur het had gehad ging blijkbaar niet door, de directeur zat in Maroua dus kunnen de leerkrachten nu hun eigen gangetje gaan.
Aangezien we niet ver van school wonen en de kinderen met luide stem zingend de school verlaten, was het na een uur ook voor hen gedaan.
Vandaag hebben we pannenkoeken gebakken voor het afscheidsfeestje met de leerkrachten morgen op school. Femke heeft zes uur zitten bakken op een houtvuurtje, gelukkig was de kleine broer er om de kolen wat aan te vullen. Ik heb de verslagen voor de vier projecten uitgeschreven. Daar zijn we nu ook vanaf.
Onze schoonzus (ja Astrid hier in Kameroen) ligt al de hele dag op de materniteit (in Tada niet ver van ons huis), maar toen we daarnet nog eens passeerde was het babytje nog niet geboren. De papa (grote broer Dieu Donne) ligt al de hele dag te slapen op zijn bank of wat rond te lopen thuis. Dat is dus duidelijk nog een-tot-nu-toe-niet-ontdekt-cultuurverschil.
Dit weekend naar Waza, dinsdag of woensdag horen jullie nog wat meer van mij.
Nina
dinsdag 24 maart 2009
Bijna gedaan
De laatste week is goed ingezet. Iedereen begint te beseffen dat het hier bijna gedaan is in Mokolo. Morgen de laatste les geven, donderdag hebben we nog klassenraad en vrijdag boekenworkshop voor de leerkrachten en nadien afscheidsparty met pannenkoeken.
Een heel erg drukke week maar daar komen we wel door. Vrijdag vertrekken we naar Waza park. We hopen er toch enkele beesten te zien, maar dat wordt spannend afwachten.
In ons gezin is het spannend afwachten wanneer onze schoonzus (die ook bij ons woont aangezien ze gehuwd is met de zoon van onze papa) zal bevallen van haar eerste kindje. Eind maart begin april wordt er gezegd, dus spannend.
Voila een kort berichtje,
Nina
Een heel erg drukke week maar daar komen we wel door. Vrijdag vertrekken we naar Waza park. We hopen er toch enkele beesten te zien, maar dat wordt spannend afwachten.
In ons gezin is het spannend afwachten wanneer onze schoonzus (die ook bij ons woont aangezien ze gehuwd is met de zoon van onze papa) zal bevallen van haar eerste kindje. Eind maart begin april wordt er gezegd, dus spannend.
Voila een kort berichtje,
Nina
vrijdag 20 maart 2009
Nieuwe ervaring
Vandaag voor het eerst gewerkt met gehandicapte kinderen, namelijk de doofstomme. We moesten er enkele spelletjes spelen met de kinderen, het moest iets plezierig worden en dat was het ook, zowel voor de kinderen als voor ons.
We hadden de directrice bij ons om onze uitleg te vertalen, al snel bleek dat voortonen en uitleggen met handen en voeten even doeltreffend was. Het waren eenvoudige spelletjes waarvan de kinderen duidelijk genoten hebben.
Dit maakt deel uit van het vierde project dat we in de vakantie moesten verwezelijken. Deze kinderen wonen hier niet in de buurt, ze verblijven in gastgezinnen en gaan in de vakantie eens naar huis. Zo moeten we er nu de laatste week in de namiddag nog wat activiteiten voor de gehandicapten bijnemen. Nog een drukke week en dan kunnen we Kameroen nog wat verkennen. Nog een weekje in Mokolo en omstreken en nadien nog twee weken om onze reis naar de hoofdstad te ondernemen met de nodige tussenstopjes.
We hadden de directrice bij ons om onze uitleg te vertalen, al snel bleek dat voortonen en uitleggen met handen en voeten even doeltreffend was. Het waren eenvoudige spelletjes waarvan de kinderen duidelijk genoten hebben.
Dit maakt deel uit van het vierde project dat we in de vakantie moesten verwezelijken. Deze kinderen wonen hier niet in de buurt, ze verblijven in gastgezinnen en gaan in de vakantie eens naar huis. Zo moeten we er nu de laatste week in de namiddag nog wat activiteiten voor de gehandicapten bijnemen. Nog een drukke week en dan kunnen we Kameroen nog wat verkennen. Nog een weekje in Mokolo en omstreken en nadien nog twee weken om onze reis naar de hoofdstad te ondernemen met de nodige tussenstopjes.
woensdag 18 maart 2009
Voorleesmomenten
Hey,
We zijn net terug van de bibliotheek. Voor ons project brede school hebben we een samenwerking met de bibliotheek op poten gezet. Elke woensdagnamiddag lezen we er enkele Franse of Engelse boekjes voor. Vorige week was het de eerste keer en hadden we een mooie opkomst.
Deze week was de opkomst massaal. Er waren zeker 75 kinderen van de derde graad. Of we zo iets in Belgie zouden kunnen bereiken betwijfel ik sterk. De kinderen genieten ervan. Het is ook iets nieuws voor hen. Velen kennen de bibliotheek niet en nog minder de boeken die ze er hebben. Even een kort berichtje om te melden dat onze voorleesmomenten een succes zijn.
Nog een weetje. Even in de missie van Mboua langsgeweest en er een lekkere Italiaanse koffie van père Justo gedronken. Dat heeft gesmaakt!
Tot de volgende
Nina
We zijn net terug van de bibliotheek. Voor ons project brede school hebben we een samenwerking met de bibliotheek op poten gezet. Elke woensdagnamiddag lezen we er enkele Franse of Engelse boekjes voor. Vorige week was het de eerste keer en hadden we een mooie opkomst.
Deze week was de opkomst massaal. Er waren zeker 75 kinderen van de derde graad. Of we zo iets in Belgie zouden kunnen bereiken betwijfel ik sterk. De kinderen genieten ervan. Het is ook iets nieuws voor hen. Velen kennen de bibliotheek niet en nog minder de boeken die ze er hebben. Even een kort berichtje om te melden dat onze voorleesmomenten een succes zijn.
Nog een weetje. Even in de missie van Mboua langsgeweest en er een lekkere Italiaanse koffie van père Justo gedronken. Dat heeft gesmaakt!
Tot de volgende
Nina
maandag 16 maart 2009
Fijn weekend
Hey,
Vrijdag hebben we praktijkles gegeven. Femke en ik hebben met alle meisjes van de twee klassen CM2 (6e leerjaar) groentensoep gemaakt. Was me dat een belevenis. De meisjes deden het prima, stenen zoeken, vuur maken, potje in evenwicht zetten. Het was fijn. Ik heb er alvast heel veel voldoening uit gehaald. Vrijdag namiddag is zuster Lea ons komen halen voor een weekendje Ngetchewe.
Het was een meevaller. We hebben een fijn weekend achter de rug. Zuster Lea verblijft hier al 14 jaar en wist ons dan ook heel wat te vertellen. We zijn ook een publieke (staats)school gaan bezichtigen. Dat is echt erg. Geen banken, dus zitten de lln. gewoon in het zand op de grond. Leerkrachten die niet komen opdagen. Wij zitten duidelijk in de luxescholen.
We hebben bavianen gezien, veel bavianen met kleintjes op hun rug. Echt zalig.
Vandaag voor de eerste keer een MUZO project gedaan met CM 2 in Mboua. Morgen CM1 in Mboua, woensdag CM2 bij ons in Tada, donderdag ouderbijeenkomst waar we onze projecten voorstellen vrijdag is er geen school maar gaan we een activiteit geven aan de doven. En dan beginnen we volgende week aan onze laatste week hier op school.
enkele weetjes:
- heb ik al verteld dat ik een T-shirt van fotografie de Neve in Heldergem gezien heb, hier in het verre Afrika?
- we zijn gisteren met een heel erg oude vrachtwagen van Koza naar Mokolo gekomen. Hoe dat ding nog rijd, kan je nauwelijks begrijpen. Ik heb er alvast foto's van.
- het hier warm blijft, maar voorlopig wel nog wind die voor wat afkoeling zorgt.
en nog zoveel meer dat ik binnen een maand in geuren en kleuren kan vertellen. Ik kijk er al naar uit
Voila een kort berichtje
Nina
Vrijdag hebben we praktijkles gegeven. Femke en ik hebben met alle meisjes van de twee klassen CM2 (6e leerjaar) groentensoep gemaakt. Was me dat een belevenis. De meisjes deden het prima, stenen zoeken, vuur maken, potje in evenwicht zetten. Het was fijn. Ik heb er alvast heel veel voldoening uit gehaald. Vrijdag namiddag is zuster Lea ons komen halen voor een weekendje Ngetchewe.
Het was een meevaller. We hebben een fijn weekend achter de rug. Zuster Lea verblijft hier al 14 jaar en wist ons dan ook heel wat te vertellen. We zijn ook een publieke (staats)school gaan bezichtigen. Dat is echt erg. Geen banken, dus zitten de lln. gewoon in het zand op de grond. Leerkrachten die niet komen opdagen. Wij zitten duidelijk in de luxescholen.
We hebben bavianen gezien, veel bavianen met kleintjes op hun rug. Echt zalig.
Vandaag voor de eerste keer een MUZO project gedaan met CM 2 in Mboua. Morgen CM1 in Mboua, woensdag CM2 bij ons in Tada, donderdag ouderbijeenkomst waar we onze projecten voorstellen vrijdag is er geen school maar gaan we een activiteit geven aan de doven. En dan beginnen we volgende week aan onze laatste week hier op school.
enkele weetjes:
- heb ik al verteld dat ik een T-shirt van fotografie de Neve in Heldergem gezien heb, hier in het verre Afrika?
- we zijn gisteren met een heel erg oude vrachtwagen van Koza naar Mokolo gekomen. Hoe dat ding nog rijd, kan je nauwelijks begrijpen. Ik heb er alvast foto's van.
- het hier warm blijft, maar voorlopig wel nog wind die voor wat afkoeling zorgt.
en nog zoveel meer dat ik binnen een maand in geuren en kleuren kan vertellen. Ik kijk er al naar uit
Voila een kort berichtje
Nina
woensdag 11 maart 2009
Week 6
Hier in Mokolo gaat alles goed.
Zaterdag hebben we soep en pannenkoeken gemaakt. Het viel in de smaak. De familie was blij! Wij ook, het heeft ons gesmaakt.
Zondag internationale dag van de vrouw. Wat een feest zou worden voor alle vrouwen. Dus wij naar het stadium (in onze nieuwe, draagbare outfit) waar alles doorgaat. Jaja défileren is hier gelijk aan feesten. Ik begrijp nog steeds niet zo goed wat daar leuk aan is. Verder wenste iedereen ons op straat een goed feest en wenste wij dat ook aan alle vrouwen. Aangezien het voor ons niet echt feest was, zijn we in de namiddag bij Annelies de hoekenwerken gaan afwerken.
Gisteren hebben we ons gewaagd aan het heuse hoekenwerk. Jaja met 86 leerlingen. Wie doet dat na? Het verliep niet altijd even vlot, wat normaal is bij een eerste keer hoekenwerk. Voor de leerlingen hier was het echt iets nieuw en niet zo vanzelfsprekend als voor de kinderen in de Vlaamse scholen. Met een dobbelsteen gooien en de pion zoveel stapjes verzetten is niet makkelijk voor de kinderen. Ik wil nu niet zeggen dat ze dom zijn ofzo, ze hebben het gewoon nog nooit eerder gedaan.
We hebben de verschillende spelletjes meermaals met handen en voeten uitgelegd. Uiteindelijk werd elk spel begrepen. De kinderen hadden er duidelijk van genoten. Het was dan ook eens iets totaal anders dan overschrijven en invullen wat op het bord staat.
Wij weten nu dat hoekenwerk met 86 lln. (4 gemiddelde Vlaamse klassen) wel degelijk lukt.
Vandaag twee lesjes Frans en een les over de kubus gegeven. Bij de les over de kubus kreeg ik van de mentor de tip om te vertrekken vanuit een parallellogram. Ik zie niet goed in wat de link is tussen de twee (het ene een vlakke figuur, het andere een ruimtefiguur?). Toen ik dat aan de mentor probeerde duidelijk te maken. Zei hij dat het beide géometrie is. Na een korte check van het hele leerplan voor CM 1. Heb ik zelf ontdekt dat de leerlingen nog niet eens het vierkant gezien hebben. Ah ja, de Afrikaanse logica is soms ver te zoeken.
Aan de schoolmaatjes, veel succes met de laatste dagen stage in het buitengewoon onderwijs.
Aan de KSJ-maatjes, hopelijk hebben jullie een onvergetelijk weekend achter de rug. Hoe gaat het met de kampinschrijvingen? De pret met Vedett fuif? Maak een mooie dag van het eetfestijn want dan is de Nina terug!
Aan alle andere maatjes, laat een reactie achter op deze blog. Dat is altijd fijn om lezen.
P.S.: vandaag zit ik al halfweg van mijn verblijf in Kameroen.
Groetjes
Nina
maandag 9 maart 2009
Aan mijn blogfans,
Vrijdag was ik hier naar het cybercentum gekomen om een blogbericht te posten. De verbinding was erg slecht maar daarbovenop werkte de muis van de computer niet goed. De eigenaar ging me eens tonen dat ze het wel deed. Ja hallo sneller dan tellen zag ik mijn blogbericht verdwijnen en kwam er een Franse tekst over een ei op. Ik kan deze tekst wel op mijn blog zetten. Dat zou grappig zijn maar daar hebben jullie niet zoveel aan.
Ik weet nu wel niet goed meer waar ik gebleven was met al mijn avonturen te vertellen. Want het is nu al een poos geleden dat ik nog iets van me liet horen.
Ten eerste begin ik me echt te ergeren aan het vlees dat hier op de markt verkocht wordt. Poten, huid, kop, bot en een beetje vlees…. alles ligt ten toon in de zon. Soms zie je mensen die het in stukken kappen met een bijl (das niets ergs aan), maar dan wel op een boomstam op de grond. Weet dat de grond hier uit zand en veel stof bestaat. Maar als je er passeert, vliegen er duizenden vliegen weg. Ik kon er blijkbaar lang tegen, maar in week vier maak ik me er echt vies van. Wellicht heb ik al zo’n vlees gegeten want je vind hier niets anders. Tenzij een net geslachte kip. Ah ja als we er niet te veel over nadenken valt het wel mee.
Vorige week ook echt geholpen met de afwas en niet gewoon op mijn gat zitten en de kommekes nog eens afspoelen. Er wordt hier op een houtvuur gekookt. De potten worden ingesmeerd met modder (zand met water, mss moeten we dat op kamp eens proberen ipv bruine zeep, het lijkt me alvast ecologischer) zodat het roet er nog kan afgewassen worden. Eerst met een stokje de aangebakken modderlaag verwijderen en nadien water erover en met zandkorrels alle resten wegvegen. Voila ze das het alternatief voor cif van bij ons he.
We hebben ook eens bonbons des arachides gemaakt. Niet echt moeilijk, gemalen noten en suiker laten karameliseren en goed roeren. Maar dan halen ze deze hete brei van het vuur, handen in een kom met water, wat brei op de handen en platduwen. Manman das echt te moeilijk voor mij. Mijn handen bijna verbrand, bonbons op de grond laten vallen. Ik zal alvast nog wat oefenen, misschien kan ik het dan eer ik terug ben. Dan kunnen jullie ook eens proeven van deze lekkernij.
Dit weekend naar het toeristische Rhumsiki geweest. We hadden er veel van verwacht, volgens de Bradt gids een mooi plekje. Niet echt veel toeristen gezien. Maar ook niet veel bijzonders waargenomen. Waarschijnlijk zijn we al gewend aan het mooie Kameroense landschap waardoor Rhumsiki niet tot de verbeelding sprak. We zijn ook geen toeristen meer he! Er was wel veel mist, waardoor de pic de Rhumsiki niet te zien was. We hebben ons geamuseerd en lekker vegetarische specialiteiten gegeten. De twee uur durende rit op de moto was wel wat minder comfortabel, maar we zijn wel terug thuis geraakt.
Wie graag een leuk overzicht van de eerste maand leest. Wil ik doorverwijzen naar Femke’s blog. De link vinden jullie hieronder.
Voila tot de volgende!
Nina
Vrijdag was ik hier naar het cybercentum gekomen om een blogbericht te posten. De verbinding was erg slecht maar daarbovenop werkte de muis van de computer niet goed. De eigenaar ging me eens tonen dat ze het wel deed. Ja hallo sneller dan tellen zag ik mijn blogbericht verdwijnen en kwam er een Franse tekst over een ei op. Ik kan deze tekst wel op mijn blog zetten. Dat zou grappig zijn maar daar hebben jullie niet zoveel aan.
Ik weet nu wel niet goed meer waar ik gebleven was met al mijn avonturen te vertellen. Want het is nu al een poos geleden dat ik nog iets van me liet horen.
Ten eerste begin ik me echt te ergeren aan het vlees dat hier op de markt verkocht wordt. Poten, huid, kop, bot en een beetje vlees…. alles ligt ten toon in de zon. Soms zie je mensen die het in stukken kappen met een bijl (das niets ergs aan), maar dan wel op een boomstam op de grond. Weet dat de grond hier uit zand en veel stof bestaat. Maar als je er passeert, vliegen er duizenden vliegen weg. Ik kon er blijkbaar lang tegen, maar in week vier maak ik me er echt vies van. Wellicht heb ik al zo’n vlees gegeten want je vind hier niets anders. Tenzij een net geslachte kip. Ah ja als we er niet te veel over nadenken valt het wel mee.
Vorige week ook echt geholpen met de afwas en niet gewoon op mijn gat zitten en de kommekes nog eens afspoelen. Er wordt hier op een houtvuur gekookt. De potten worden ingesmeerd met modder (zand met water, mss moeten we dat op kamp eens proberen ipv bruine zeep, het lijkt me alvast ecologischer) zodat het roet er nog kan afgewassen worden. Eerst met een stokje de aangebakken modderlaag verwijderen en nadien water erover en met zandkorrels alle resten wegvegen. Voila ze das het alternatief voor cif van bij ons he.
We hebben ook eens bonbons des arachides gemaakt. Niet echt moeilijk, gemalen noten en suiker laten karameliseren en goed roeren. Maar dan halen ze deze hete brei van het vuur, handen in een kom met water, wat brei op de handen en platduwen. Manman das echt te moeilijk voor mij. Mijn handen bijna verbrand, bonbons op de grond laten vallen. Ik zal alvast nog wat oefenen, misschien kan ik het dan eer ik terug ben. Dan kunnen jullie ook eens proeven van deze lekkernij.
Dit weekend naar het toeristische Rhumsiki geweest. We hadden er veel van verwacht, volgens de Bradt gids een mooi plekje. Niet echt veel toeristen gezien. Maar ook niet veel bijzonders waargenomen. Waarschijnlijk zijn we al gewend aan het mooie Kameroense landschap waardoor Rhumsiki niet tot de verbeelding sprak. We zijn ook geen toeristen meer he! Er was wel veel mist, waardoor de pic de Rhumsiki niet te zien was. We hebben ons geamuseerd en lekker vegetarische specialiteiten gegeten. De twee uur durende rit op de moto was wel wat minder comfortabel, maar we zijn wel terug thuis geraakt.
Wie graag een leuk overzicht van de eerste maand leest. Wil ik doorverwijzen naar Femke’s blog. De link vinden jullie hieronder.
Voila tot de volgende!
Nina
vrijdag 6 maart 2009
Week 5
Deze week hard gewerkt aan de projecten, alles krijgt eindelijk vorm. Het werd dan ook hoogtijd want er resten ons nog maar drie weken op school tot de paasvakantie. De eerste week van de vakantie gaan we het een en ander op poten zetten voor de gehandicapten. Laat ik even een kort weekoverzicht typen.
Maandag naar het cybercentrum geweest, ik kon me niet inloggen op mijn blog. Vandaar dat jullie vandaag een dubbele portie nieuws uit Mokolo kunnen lezen. Nadien zijn we met ons mooie stofje en tekeningetje naar de couturier geweest. Daarnet zijn we onze mooie outfit gaan halen. Voor Femke een kleedje, voor mij een deux piècken. Maar deze keer zal het simpel zijn zodat we het hier durven dragen.
Dinsdag aan het hoekenwerk gewerkt dat kadert in het taalproject. Er zit ook wel wat wiskunde in, maarja. We hebben het ook afgesteld op de noden van de school of beter gezegd de leerlingen. De leerlingen van de derde graad hebben echt nog moeilijkheden met de maal- en deeltafels. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat mogelijk is. Ze zijn hier alvast gewend alles uit het hoofd te leren. Maar voor de tafels is het duidelijk niet gelukt.
’S middags pasta met tomatensaus (wel wat anders dan bij ons, maar superlekker) gegeten. We krijgen gemiddeld 8 keer per week tomatensaus met pasta, rijst, couscous, aardappelen, patatten of plantin. Ik denk dat ik bij mijn terugkomst een maand of drie geen pasta en tomatensaus meer ga eten. Maar hier is het alvast een feestmaal waar we heel erg blij mee zijn, ook al zou een beetje gemalenkaas welkom zijn. Jongens als ik iets mis van eten, zal het wel kaas en yoghurt zijn! We hebben ook kunnen duidelijk maken dat we liever geen vlees meer eten. Vandaar de dubbele porties tomatensaus.
Maandag naar het cybercentrum geweest, ik kon me niet inloggen op mijn blog. Vandaar dat jullie vandaag een dubbele portie nieuws uit Mokolo kunnen lezen. Nadien zijn we met ons mooie stofje en tekeningetje naar de couturier geweest. Daarnet zijn we onze mooie outfit gaan halen. Voor Femke een kleedje, voor mij een deux piècken. Maar deze keer zal het simpel zijn zodat we het hier durven dragen.
Dinsdag aan het hoekenwerk gewerkt dat kadert in het taalproject. Er zit ook wel wat wiskunde in, maarja. We hebben het ook afgesteld op de noden van de school of beter gezegd de leerlingen. De leerlingen van de derde graad hebben echt nog moeilijkheden met de maal- en deeltafels. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat mogelijk is. Ze zijn hier alvast gewend alles uit het hoofd te leren. Maar voor de tafels is het duidelijk niet gelukt.
’S middags pasta met tomatensaus (wel wat anders dan bij ons, maar superlekker) gegeten. We krijgen gemiddeld 8 keer per week tomatensaus met pasta, rijst, couscous, aardappelen, patatten of plantin. Ik denk dat ik bij mijn terugkomst een maand of drie geen pasta en tomatensaus meer ga eten. Maar hier is het alvast een feestmaal waar we heel erg blij mee zijn, ook al zou een beetje gemalenkaas welkom zijn. Jongens als ik iets mis van eten, zal het wel kaas en yoghurt zijn! We hebben ook kunnen duidelijk maken dat we liever geen vlees meer eten. Vandaar de dubbele porties tomatensaus.
We stonden klaar om naar de kleine barrage te vertrekken om onze familie te helpen met het wassen van hun kleren, kregen we telefoon van de directeur. Première: hij haakte niet in vooraleer ik zijn boodschap begrepen had. Ofwel was hij gewoon minder gehaast dan normaal, of hij had wat meer belkrediet of ik begrijp het Frans al beter. Wat het ook is, fijn dat ik zijn telefoon begrepen had. In het begin zorgde hij meermaals voor innerlijke ergernis bij me. Ah ja wat wil je als er iemand iets vertelt aan een hels tempo waar je geen letter tussenkrijgt en keer op keer inhaakt voor je de boodschap begrepen hebt.
Maar we zijn aan het afwijken he. Hij belde dus om te zeggen dat het vergadering was op school. Femke en ik naar school (’t is niet ver). Een van de leerkrachten op school had een kind geslaan omdat hij de vragen van het examen niet kon oplossen. Hij had een wonde aan zijn lip opgelopen en moest naar het ziekenhuis. Voor zo ver je het slaan gewend kan worden, zijn we dat al een beetje. Het blijft ons na vier weken toch een moeilijk punt. We hadden het er net die ochtend met de directeur over gehad. Toen beweerde hij nog dat de reglementen en statuten waarin staat dat lichamelijke straffen verboden zijn ook werkelijk werden nageleefd.
We waren dus samen om er eens over te discussiëren. Eerst hield de directeur een monoloog, later kwam de discussie (tss directeur en ons) op gang. Femke en ik haalde verschillende argumenten aan waarom we vonden dat slaan niet kon. Waarom de klasverantwoordelijke medeleerlingen slaan enzo. De andere leerkrachten zaten te knikken. Maar niemand zei iets. Misschien waren ze net iets te druk bezig met het verbeteren van de evaluaties van de vierde séquence. Na een half uurtje was het afgelopen. We zijn niet tot een conclusie bv. een ander strafsysteem gekomen. Maar laten we de vergadering even afsluiten met een gebed van tien minuten. Want uiteindelijk is het door God die hen niet heeft bijgestaan zo ver kunnen komen. Dat de Kameroenezen erg gelovig zijn, vind ik prima. Maar hierbij heb ik alvast mijn twijfels.
Nadien zijn we nog naar de barrage geweest. Kleren, dieren en de bevolking van Mokolo Tada en omstreken wassen er zich in. Het was alvast een hele belevenis. Zwier je kleren op een steen en wrijf er wat op met een stuk zeep (het ziet eruit als de oude bruine Sunlight zepen die jullie misschien wel kennen). Eens alles gewassen en gespoeld is. Worden alle kleren op de rotsen gelegd om te drogen. Stel je even voor kleren van twee weken van onze hele familie (die 13 personen telt): veel kleren dus.
De mensen wassen hun hier niet met een washand, wel met een stukje geweven zak (moeilijk uit te leggen) of met een steen. Ik denk dat een goed middeltje is tegen eelt. Misschien wordt het tijd dat ik het ook eens probeer want ik huppel al een maand op mijn slippertjes rond. Aan de barrage zaten ook enkele jongeren. Die het de hele tijd over de nasara’s hadden. Ik kan geen Fulfuldé, het is dan ook supermoeilijk. Maar nasara betekent blanke en dat begrijp ik wel. Het doet wel wat raar als je weet dat ze over je bezig zijn, maar het niet begrijpt. Ah ja dat laten we achter ons. We vallen hier wel op, dus is het wel normaal. Volgens onze zus deden ze de uitspraak “blanken horen niet aan de barrage, ze moeten aan een zwembad zitten”. Hiihhhi daar lachen we eens mee. We zijn niet naar hier gekomen om aan het zwambad te zitten!
Op de terugweg naar huis hebben we een poging of 200 ondernomen om met een kom op ons hoofd te stappen. Tot zo lang je die tegenhoud is het geen probleem. Maar helaas kunnen wij ze nog niet zomaar op ons hoofd laten staan. Ik heb de indruk dat ik mijn hoofdbewegingen niet voldoende kan coördineren om het te kunnen. Oefening baart kunst. We kregen alvast veel moedige boodschappen van de vrouwen die we tegenkwamen.
We zijn ook onze mentoren tegengekomen. Die waren een dag later nog aan het lachen.
Woensdag: alweer aan het hoekenwerk gewerkt. Er kruipt echt veel tijd in. Alles is handmade, en dat zijn wij niet gewoon met onze computervaardigheden. In de namiddag bij Annelies geweest om onze projecten nog wat verder uit te werken. Op weg naar haar mango’s gekocht. Heb ik het al gezegd dat ze echt lekker zijn? Neen, dan weten jullie het nu. Ja, het is dus echt waar. ’s Avonds hebben we UNO gespeeld met onze zussen, broer en neef. We hebben een nieuwe variant uitgevonden. Maak vooral veel rare geluiden bij het leggen van een kaart. Echt grappig.
Gisteren zijn we naar de bibliotheek geweest. We hebben er drie lessen gemaakt waarbij boeken gebruikt worden. Voor ons project brede school is de samenwerking met de bibliotheek het belangrijkste dat we moeten verwezenlijken. We gaan een workshop organiseren voor de leerkrachten, zodat ze vele ideeën hebben om de boeken in hun lessen te gebruiken. Op de middag even op mijn blote voeten mijn handen gaan wassen. Ola bijna mijn voeten verbrand in het hete zand. De zon schijnt hier en het is hier warm. Echt WARM!!
In de namiddag zijn we gaan verbeteren op school. Femke en ik hebben 170 examen(tje)s verbeterd, aan een tempo dat niet bepaald Afrikaans te noemen is en in opperste concentratie. Goed gewerkt zeg ik.
Vandaag in Mboua doorgebracht. Er was een bijeenkomst voor alle leerkrachten uit de regio.
Morgen het vervolg. ’s Avonds gaan we Belgisch koken voor onze familie. Er staat een groentesoep met brood en als dessert pannenkoeken op het menu. Onze familie kijkt er al naar uit, wij ook. (weetje we zitten dan aan de helft van ons verblijf hier. Het gaat snel.)
Zondag is het internationale dag van de vrouw en dat vieren ze hier! Ik ben alvast benieuwd.
Maar we zijn aan het afwijken he. Hij belde dus om te zeggen dat het vergadering was op school. Femke en ik naar school (’t is niet ver). Een van de leerkrachten op school had een kind geslaan omdat hij de vragen van het examen niet kon oplossen. Hij had een wonde aan zijn lip opgelopen en moest naar het ziekenhuis. Voor zo ver je het slaan gewend kan worden, zijn we dat al een beetje. Het blijft ons na vier weken toch een moeilijk punt. We hadden het er net die ochtend met de directeur over gehad. Toen beweerde hij nog dat de reglementen en statuten waarin staat dat lichamelijke straffen verboden zijn ook werkelijk werden nageleefd.
We waren dus samen om er eens over te discussiëren. Eerst hield de directeur een monoloog, later kwam de discussie (tss directeur en ons) op gang. Femke en ik haalde verschillende argumenten aan waarom we vonden dat slaan niet kon. Waarom de klasverantwoordelijke medeleerlingen slaan enzo. De andere leerkrachten zaten te knikken. Maar niemand zei iets. Misschien waren ze net iets te druk bezig met het verbeteren van de evaluaties van de vierde séquence. Na een half uurtje was het afgelopen. We zijn niet tot een conclusie bv. een ander strafsysteem gekomen. Maar laten we de vergadering even afsluiten met een gebed van tien minuten. Want uiteindelijk is het door God die hen niet heeft bijgestaan zo ver kunnen komen. Dat de Kameroenezen erg gelovig zijn, vind ik prima. Maar hierbij heb ik alvast mijn twijfels.
Nadien zijn we nog naar de barrage geweest. Kleren, dieren en de bevolking van Mokolo Tada en omstreken wassen er zich in. Het was alvast een hele belevenis. Zwier je kleren op een steen en wrijf er wat op met een stuk zeep (het ziet eruit als de oude bruine Sunlight zepen die jullie misschien wel kennen). Eens alles gewassen en gespoeld is. Worden alle kleren op de rotsen gelegd om te drogen. Stel je even voor kleren van twee weken van onze hele familie (die 13 personen telt): veel kleren dus.
De mensen wassen hun hier niet met een washand, wel met een stukje geweven zak (moeilijk uit te leggen) of met een steen. Ik denk dat een goed middeltje is tegen eelt. Misschien wordt het tijd dat ik het ook eens probeer want ik huppel al een maand op mijn slippertjes rond. Aan de barrage zaten ook enkele jongeren. Die het de hele tijd over de nasara’s hadden. Ik kan geen Fulfuldé, het is dan ook supermoeilijk. Maar nasara betekent blanke en dat begrijp ik wel. Het doet wel wat raar als je weet dat ze over je bezig zijn, maar het niet begrijpt. Ah ja dat laten we achter ons. We vallen hier wel op, dus is het wel normaal. Volgens onze zus deden ze de uitspraak “blanken horen niet aan de barrage, ze moeten aan een zwembad zitten”. Hiihhhi daar lachen we eens mee. We zijn niet naar hier gekomen om aan het zwambad te zitten!
Op de terugweg naar huis hebben we een poging of 200 ondernomen om met een kom op ons hoofd te stappen. Tot zo lang je die tegenhoud is het geen probleem. Maar helaas kunnen wij ze nog niet zomaar op ons hoofd laten staan. Ik heb de indruk dat ik mijn hoofdbewegingen niet voldoende kan coördineren om het te kunnen. Oefening baart kunst. We kregen alvast veel moedige boodschappen van de vrouwen die we tegenkwamen.
We zijn ook onze mentoren tegengekomen. Die waren een dag later nog aan het lachen.
Woensdag: alweer aan het hoekenwerk gewerkt. Er kruipt echt veel tijd in. Alles is handmade, en dat zijn wij niet gewoon met onze computervaardigheden. In de namiddag bij Annelies geweest om onze projecten nog wat verder uit te werken. Op weg naar haar mango’s gekocht. Heb ik het al gezegd dat ze echt lekker zijn? Neen, dan weten jullie het nu. Ja, het is dus echt waar. ’s Avonds hebben we UNO gespeeld met onze zussen, broer en neef. We hebben een nieuwe variant uitgevonden. Maak vooral veel rare geluiden bij het leggen van een kaart. Echt grappig.
Gisteren zijn we naar de bibliotheek geweest. We hebben er drie lessen gemaakt waarbij boeken gebruikt worden. Voor ons project brede school is de samenwerking met de bibliotheek het belangrijkste dat we moeten verwezenlijken. We gaan een workshop organiseren voor de leerkrachten, zodat ze vele ideeën hebben om de boeken in hun lessen te gebruiken. Op de middag even op mijn blote voeten mijn handen gaan wassen. Ola bijna mijn voeten verbrand in het hete zand. De zon schijnt hier en het is hier warm. Echt WARM!!
In de namiddag zijn we gaan verbeteren op school. Femke en ik hebben 170 examen(tje)s verbeterd, aan een tempo dat niet bepaald Afrikaans te noemen is en in opperste concentratie. Goed gewerkt zeg ik.
Vandaag in Mboua doorgebracht. Er was een bijeenkomst voor alle leerkrachten uit de regio.
Morgen het vervolg. ’s Avonds gaan we Belgisch koken voor onze familie. Er staat een groentesoep met brood en als dessert pannenkoeken op het menu. Onze familie kijkt er al naar uit, wij ook. (weetje we zitten dan aan de helft van ons verblijf hier. Het gaat snel.)
Zondag is het internationale dag van de vrouw en dat vieren ze hier! Ik ben alvast benieuwd.
Voila ook over week vijf valt er blijkbaar nog heel wat te schrijven. Tot ergens in week 6.
Nina
Maandag 2 maart
Aan mijn blogfans,
Hieronder een bericht dat ik maandag heb proberen posten, toen lukte het niet. Vandaag een tweede poging ondernomen.
Vrijdag was ik hier naar het cybercentre gekomen om een blogbericht te posten. De verbinding was erg slecht maar daarbovenop werkte de muis van de computer niet goed. De eigenaar ging me eens tonen dat ze het wel deed. Ja hallo sneller dan tellen zag ik mijn blogbericht verdwijnen en kwam er een Franse tekst over een ei op. Ik kan deze tekst wel op mijn blog zetten. Dat zou grappig zijn maar daar hebben jullie niet zoveel aan.
Ik weet nu wel niet goed meer waar ik gebleven was met al mijn avonturen te vertellen. Want het is nu al een poos geleden dat ik nog iets van me liet horen.
Ten eerste begin ik me echt te ergeren aan het vlees dat hier op de markt verkocht wordt. Poten, huid, kop, bot en een beetje vlees…. alles ligt ten toon in de zon. Soms zie je mensen die het in stukken kappen met een bijl (das niets ergs aan), maar dan wel op een boomstam op de grond. Weet dat de grond hier uit zand en veel stof bestaat. Maar als je er passeert, vliegen er duizenden vliegen weg. Ik kon er blijkbaar lang tegen, maar in week vier maak ik me er echt vies van. Wellicht heb ik al zo’n vlees gegeten want je vind hier niets anders. Tenzij een net geslachte kip. Ah ja als we er niet te veel over nadenken valt het wel mee.
Vorige week ook echt geholpen met de afwas en niet gewoon op mijn gat zitten en de kommekes nog eens afspoelen. Er wordt hier op een houtvuur gekookt. De potten worden ingesmeerd met modder (zand met water, mss moeten we dat op kamp eens proberen ipv bruine zeep, het lijkt me alvast ecologischer) zodat de roet er nog kan afgewassen worden. Eerst met een stokje de aangebakken modderlaag verwijderen en nadien water erover en met zandkorrels alle resten wegvegen. Voila ze das het alternatief voor cif van bij ons he.
We hebben ook eens bonbons des arachides gemaakt. Niet echt moeilijk, gemalen noten en suiker laten karameliseren en goed roeren. Maar dan halen ze deze hete brei van het vuur, handen in een kom met water, wat brei op de handen en platduwen. Manman das echt te moeilijk voor mij. Mijn handen bijna verbrand, bonbons op de grond laten vallen. Ik zal alvast nog wat oefenen, misschien kan ik het dan eer ik terug ben. Dan kunnen jullie ook eens proeven van deze lekkernij.
Dit weekend naar het toeristische Rhumsiki geweest. We hadden er veel van verwacht, volgens de Bradt gids een mooi plekje. Niet echt veel toeristen gezien. Maar ook niet veel bijzonders waargenomen. Waarschijnlijk zijn we al gewend aan het mooie Kameroense landschap waardoor Rhumsiki niet tot de verbeelding sprak. Er was wel veel mist, waardoor de pic de Rhumsiki niet te zien was. We hebben ons geamuseerd en lekker vegetarische specialiteiten gegeten. De twee uur durende rit op de moto was wel wat minder comfortabel, maar we zijn wel terug thuis geraakt.
Wie graag een leuk overzicht van de eerste maand leest. Wil ik doorverwijzen naar Femke’s blog. De link vinden jullie hieronder.
Voila tot de volgende!
Nina
Hieronder een bericht dat ik maandag heb proberen posten, toen lukte het niet. Vandaag een tweede poging ondernomen.
Vrijdag was ik hier naar het cybercentre gekomen om een blogbericht te posten. De verbinding was erg slecht maar daarbovenop werkte de muis van de computer niet goed. De eigenaar ging me eens tonen dat ze het wel deed. Ja hallo sneller dan tellen zag ik mijn blogbericht verdwijnen en kwam er een Franse tekst over een ei op. Ik kan deze tekst wel op mijn blog zetten. Dat zou grappig zijn maar daar hebben jullie niet zoveel aan.
Ik weet nu wel niet goed meer waar ik gebleven was met al mijn avonturen te vertellen. Want het is nu al een poos geleden dat ik nog iets van me liet horen.
Ten eerste begin ik me echt te ergeren aan het vlees dat hier op de markt verkocht wordt. Poten, huid, kop, bot en een beetje vlees…. alles ligt ten toon in de zon. Soms zie je mensen die het in stukken kappen met een bijl (das niets ergs aan), maar dan wel op een boomstam op de grond. Weet dat de grond hier uit zand en veel stof bestaat. Maar als je er passeert, vliegen er duizenden vliegen weg. Ik kon er blijkbaar lang tegen, maar in week vier maak ik me er echt vies van. Wellicht heb ik al zo’n vlees gegeten want je vind hier niets anders. Tenzij een net geslachte kip. Ah ja als we er niet te veel over nadenken valt het wel mee.
Vorige week ook echt geholpen met de afwas en niet gewoon op mijn gat zitten en de kommekes nog eens afspoelen. Er wordt hier op een houtvuur gekookt. De potten worden ingesmeerd met modder (zand met water, mss moeten we dat op kamp eens proberen ipv bruine zeep, het lijkt me alvast ecologischer) zodat de roet er nog kan afgewassen worden. Eerst met een stokje de aangebakken modderlaag verwijderen en nadien water erover en met zandkorrels alle resten wegvegen. Voila ze das het alternatief voor cif van bij ons he.
We hebben ook eens bonbons des arachides gemaakt. Niet echt moeilijk, gemalen noten en suiker laten karameliseren en goed roeren. Maar dan halen ze deze hete brei van het vuur, handen in een kom met water, wat brei op de handen en platduwen. Manman das echt te moeilijk voor mij. Mijn handen bijna verbrand, bonbons op de grond laten vallen. Ik zal alvast nog wat oefenen, misschien kan ik het dan eer ik terug ben. Dan kunnen jullie ook eens proeven van deze lekkernij.
Dit weekend naar het toeristische Rhumsiki geweest. We hadden er veel van verwacht, volgens de Bradt gids een mooi plekje. Niet echt veel toeristen gezien. Maar ook niet veel bijzonders waargenomen. Waarschijnlijk zijn we al gewend aan het mooie Kameroense landschap waardoor Rhumsiki niet tot de verbeelding sprak. Er was wel veel mist, waardoor de pic de Rhumsiki niet te zien was. We hebben ons geamuseerd en lekker vegetarische specialiteiten gegeten. De twee uur durende rit op de moto was wel wat minder comfortabel, maar we zijn wel terug thuis geraakt.
Wie graag een leuk overzicht van de eerste maand leest. Wil ik doorverwijzen naar Femke’s blog. De link vinden jullie hieronder.
Voila tot de volgende!
Nina
zondag 22 februari 2009
Hey iedereen,
Aangezien zondag vaste internetdag is, vandaag een nieuw verslagje vanuit het steeds warmer wordende Mokolo.
De lessen deze week zijn vlot verlopen. Ik heb hier met enkele kleine dingen toch al iets nieuws in de school gebracht. Voor het voorbereiden van de lessen hebben we deze week onze draai wat gevonden. We kunnen al veel sneller schrijven en moeten al wat minder woorden opzoeken in het woordenboek dus dat vlot wel. Vanaf morgen moeten we tussendoor niet meer observeren maar mogen we dan onze lessen voorbereiden. Zo hebben we in de namiddag tijd om onze projecten wat op poten te zetten, niet makkelijk om brede school uit te werken in de brousse. Maar we gaan ons best doen!
We hebben sinds deze week ook het gevoel dat we echt onze draai gevonden hebben. In welke fase van cultuurshock en dergelijke we zitten weten we niet maar het doet er niet toe. In elk geval we zijn al tot de conclusie gekomen dat alle voorbereidingsdagen ons wel wat te veel schrik hebben aangejaagd. We ontdekken zelf alles en dat is fijn.
Vrijdag een onvergetelijke rit op de motortaxi gehad. We namen zoals gewoonlijk een taxi naar de markt. De eerste die we tegenkwamen, wou ons voor de gevraagde prijs naar de markt brengen. Dus chauffeur, Femke en ik achteraan op de motor. De weg van Mokolo Tada tot de markt is niet bepaald vlak, bergen zouden wat overdreven zijn, maar laat ons stellen dat er toch wel enkele stijgingen en dalingen moeten getrotseerd worden vooraleer we ons op de markt bevinden. Femke had al snel door dat deze taxi geen remmen had. Bij de tweede afdaling gaf ik haar gelijk en kraakte er iets aan de brommer. Toen we de chauffeur hierop wezen, is hij bij de tweede afdaling een wegje ingeslaan, om op een bermpje tot stilstand te komen. We zagen ons al tegen de boom aangaan maar gelukkig vlogen we er net niet tegen. De chauffeur heeft ons kunnen doen stoppen door met zijn voeten op de grond te gaan staan, helaas is de motor omgevallen tegen Femke’s been. Femke heeft haar been verbrand aan de uitlaat. Ik zat achteraan en ben nog tijdig van het voertuig kunnen springen. Als alles goed geneest zullen we er nog vaak om lachen. Vanaf nu hebben we er een aandachtspunt bij als we een taxi kiezen.
Gisteren naar Maroua vertrokken, we hebben in de procure overnacht, maar s’avonds naar een hotel (duidelijk een verzamelplaats voor de blanken) hier in de buurt gaan eten. En het heeft ons gesmaakt! Een bezoekje aan de artisanale markt gebracht. Al vele souvenirtjes gezien en al een beetje expert in het afbieden. Dat is daar wel nodig. ’s Avonds het eerste Afrikaanse feestje: de Afrikanen dansen echt grappig, de margipas zal hier een populair iets kunnen worden.
Vandaag de enige Visa in deze stad gezocht. En wat geld afgehaald om ons verdere verblijf hier te financieren. Verder hebben we deze week ook voor het eerst mango’s gegeten, hmmmmm lekker die zijn echt beter dan bij ons!
P.S: de vlechtjes zijn eruit!
Voila jongens dit was het voor deze week. Tot volgende week.
Voila jongens dit was het voor deze week. Tot volgende week.
donderdag 19 februari 2009
woensdag 18 februari 2009
Hey daar,
Hier is het nog steeds warm, de zon schijnt goed. Gevolg mijn sandalen staan al afgetekend op mijn voeten. ;-) jullie begrijpen wel wat ik bedoel zeker. Ik heb besloten vanaf nu wat vaker mijn slippertjes aan te doen. Dat is ondertussen ook weer mogelijk want mijn voet is ok!
Maandag hebben we onze eerste lesjes gegeven, ik heb de conditionnel aangebracht. Dat ging goed, tegen al mijn verwachtingen in. De mentor was alles aan het noteren, dus zal hij er hopelijk in de toekomst iets mee aanvangen. Ik heb ook de hoofdletter G aangeleerd. Tja niets speciaals, niet moeilijk ook dat ging.
Gisteren een lectuur gegeven. Pfff ging moeizaam, maar ik heb mijn best gedaan en gemerkt dat ik toch al iets mondiger ben geworden (in het Frans). Begrijp me niet verkeerd, ik maak nog steeds veel fouten, maar ik kan me stilaan een beetje uitdrukken. Waardoor ik ook al eens iets kan vragen. Zoals wat is de functie van de president van de school?
Wel dat is dus een leerling die verantwoordelijk is voor de andere leerlingen wanneer de leerkracht er niet is. Wanneer de leerkrachten nog wat staan te praten, schreeuwt hij tot alle leerlingen in hun rij staan. Gisteren was het begrafenis van de moeder van een leerkracht. Bij het begin van de pauze zegt mijn mentor dat ik na de pauze de oefeningen moet verbeteren met de leerlingen, hij moet naar de begrafenis.
Tijdens de pauze, bespeur ik enkel Femke. Alle leerkrachten waren naar de kerk, de leerlingen waren alleen achtergebleven in de klassen. Tijdens de pauze moest de president de orde handhaven. Dat hou je nu toch voor mogelijk he. Toen we hem erop wezen dat hij niet zomaar kinderen moest slaan met zijn stok, hoorde hij donderen in Keulen.
Achteraf kregen we nog van een leerkracht te horen dat we haar klas niet gezegd hadden dat het pauze is. Aangezien wij er vanuit gaan dat de leerkracht verantwoordelijk is voor zijn klas, en de lln. niet alleen laat, hebben we duidelijk gemaakt dat dit jammer was. Maar niet zo normaal voor ons.
Na de pauze heb ik nog vermenigvuldigen met 0,75 gegeven. Niet zoals het hoort. Mr. Lievens, ze moeten hier enkel de regeltjes uit hun hoofd leren en het is goede wiskunde! Haha, daar lachen we eens mee en proberen er een lesje van te maken. Wat voor ons gewoon lijkt, is hier al een beetje vernieuwend. Zo heb ik gedifferentieerd. Whaawooow. Jaja niet alle leerlingen moesten alle oefeningen maken. Das raar he!
Vandaag de impératif gegeven. Ook dat ging goed.
Na school komen we thuis eten we, maken we lessen, eten we, typen we een berichtje voor op onze blog, schrijven wat in ons dagboekje of doen iets leuks (babbelen of spelletje spelen). In de week is er echt niets te beleven. Maar door de lesvoorbereidingen zouden we er ook niet veel tijd voor hebben. Laten we het een andere manier van leven noemen.
Mijn heen en weer geloop van school naar huis, naar de KSJ, het stad of iets anders heb ik hier niet eens een beetje. Maar het went wel en ik vind het niet zo erg. Maar in de weekends gaan we met ons vier op snok!
Verder even melden dat:
de vlechten geen pijn doen, het hier altijd warm is, de vlechten maken niet het verschil.
er keiveel mieren in onze kamer zitten en we niet vinden van waar ze komen.
we hier deze week al twee keer lever voorgeschoteld gekregen hebben en proberen uit te leggen dat we in België geen orgaanvlees eten. Helaas was het niet zo duidelijk overgekomen, we kregen we het nogmaals.
ik de jarige van morgen nu al een gelukkige verjaardag wens!
de zonnebloemen aan het groeien zijn.
dat ik jullie nen goeien carnaval wens (wss lezen de meesten onder jullie mijn blogbericht van zondag pas woensdag wegen te druk aan het feesten ofzo ;-)) Geef er een lap op! en we drinken een pintje, we drinken er een, we drinken er twee, …. het vervolg van het liedje (voor de kenner althans) mogen jullie verder aanvullen.
Nina
Hier is het nog steeds warm, de zon schijnt goed. Gevolg mijn sandalen staan al afgetekend op mijn voeten. ;-) jullie begrijpen wel wat ik bedoel zeker. Ik heb besloten vanaf nu wat vaker mijn slippertjes aan te doen. Dat is ondertussen ook weer mogelijk want mijn voet is ok!
Maandag hebben we onze eerste lesjes gegeven, ik heb de conditionnel aangebracht. Dat ging goed, tegen al mijn verwachtingen in. De mentor was alles aan het noteren, dus zal hij er hopelijk in de toekomst iets mee aanvangen. Ik heb ook de hoofdletter G aangeleerd. Tja niets speciaals, niet moeilijk ook dat ging.
Gisteren een lectuur gegeven. Pfff ging moeizaam, maar ik heb mijn best gedaan en gemerkt dat ik toch al iets mondiger ben geworden (in het Frans). Begrijp me niet verkeerd, ik maak nog steeds veel fouten, maar ik kan me stilaan een beetje uitdrukken. Waardoor ik ook al eens iets kan vragen. Zoals wat is de functie van de president van de school?
Wel dat is dus een leerling die verantwoordelijk is voor de andere leerlingen wanneer de leerkracht er niet is. Wanneer de leerkrachten nog wat staan te praten, schreeuwt hij tot alle leerlingen in hun rij staan. Gisteren was het begrafenis van de moeder van een leerkracht. Bij het begin van de pauze zegt mijn mentor dat ik na de pauze de oefeningen moet verbeteren met de leerlingen, hij moet naar de begrafenis.
Tijdens de pauze, bespeur ik enkel Femke. Alle leerkrachten waren naar de kerk, de leerlingen waren alleen achtergebleven in de klassen. Tijdens de pauze moest de president de orde handhaven. Dat hou je nu toch voor mogelijk he. Toen we hem erop wezen dat hij niet zomaar kinderen moest slaan met zijn stok, hoorde hij donderen in Keulen.
Achteraf kregen we nog van een leerkracht te horen dat we haar klas niet gezegd hadden dat het pauze is. Aangezien wij er vanuit gaan dat de leerkracht verantwoordelijk is voor zijn klas, en de lln. niet alleen laat, hebben we duidelijk gemaakt dat dit jammer was. Maar niet zo normaal voor ons.
Na de pauze heb ik nog vermenigvuldigen met 0,75 gegeven. Niet zoals het hoort. Mr. Lievens, ze moeten hier enkel de regeltjes uit hun hoofd leren en het is goede wiskunde! Haha, daar lachen we eens mee en proberen er een lesje van te maken. Wat voor ons gewoon lijkt, is hier al een beetje vernieuwend. Zo heb ik gedifferentieerd. Whaawooow. Jaja niet alle leerlingen moesten alle oefeningen maken. Das raar he!
Vandaag de impératif gegeven. Ook dat ging goed.
Na school komen we thuis eten we, maken we lessen, eten we, typen we een berichtje voor op onze blog, schrijven wat in ons dagboekje of doen iets leuks (babbelen of spelletje spelen). In de week is er echt niets te beleven. Maar door de lesvoorbereidingen zouden we er ook niet veel tijd voor hebben. Laten we het een andere manier van leven noemen.
Mijn heen en weer geloop van school naar huis, naar de KSJ, het stad of iets anders heb ik hier niet eens een beetje. Maar het went wel en ik vind het niet zo erg. Maar in de weekends gaan we met ons vier op snok!
Verder even melden dat:
de vlechten geen pijn doen, het hier altijd warm is, de vlechten maken niet het verschil.
er keiveel mieren in onze kamer zitten en we niet vinden van waar ze komen.
we hier deze week al twee keer lever voorgeschoteld gekregen hebben en proberen uit te leggen dat we in België geen orgaanvlees eten. Helaas was het niet zo duidelijk overgekomen, we kregen we het nogmaals.
ik de jarige van morgen nu al een gelukkige verjaardag wens!
de zonnebloemen aan het groeien zijn.
dat ik jullie nen goeien carnaval wens (wss lezen de meesten onder jullie mijn blogbericht van zondag pas woensdag wegen te druk aan het feesten ofzo ;-)) Geef er een lap op! en we drinken een pintje, we drinken er een, we drinken er twee, …. het vervolg van het liedje (voor de kenner althans) mogen jullie verder aanvullen.
Nina
zondag 15 februari 2009
Dag van de jeugd
Nina ging naar de Afrikaanse kapper en kleermaakster. En dit alles voor de dag van de jeugd.
Vandaag ga ik toch een proberen een foto op te laden. Dat is veel leuker dan de tekstje vermoed ik.
Even enkele medelingen:
- de zonnebloemen die ik op mijn afscheidsfeestje kreeg zijn aan het groeien.
- het klavertje vier niet.
- mijn verstuikte voet doet al veel minder pijn, het zal wel goed komen!
- Nele en Tiffanie jullie overlevingspakket is bijna opgepeuzeld, gelukkig heb ik ondertussen de plaatselijke lekkernijen al ontdekt. nl. arachide noten met gekarameliseerd suiker rond, bonbon des arachides, maar ik heb hier ook al gewone snoepjes en koekjes gevonden. ;-)
- Ik heb het gevoel dat mijn Frans er dit weekend een beetje op vooruit gegaan is. Das wel nodig aangezien ik maandag moet beginnen met lesgeven.
- Iedereen wenst iedereen op straat een goed feest (Valentijn). Ze kennen dat hier ook. Gelukkig duiken de pluchen beertjes, cupido-afbeeldingen overvloedig veel hartjes in alle mogelijke tinten van roos tot rood hier niet op.
- Ik weet nog steeds mijn adres niet. Maar het is zo iets als: Zandweg op Tada 48 ( haha insider: er zijn hier overdreven veel zandwegjes. Ik ken ondertussen mijn weg al een beetje.)
Gisteren zijn we de grand barrage gaan bezoeken. We mochten niet eens een kijkje gaan nemen zonder toestemming van de chef de Mokolo. Erg raar, niemand had ons gezegd dat we dat moesten aanvragen. Mijn zus en de motorchauffeur hebben de verantwoordelijken van het Kameroense water proberen overtuigen, helaas is dat niet gelukt.
Dus zijn we terug naar het dorp moeten rijden met de motortaxi om daar een blad te halen bij de chef. Ik moest daar een brief schrijven met den datum, blabla en onze namen en pasportnummer. Dan heeft hij daar een stempel opgezet. Dus terug naar de barrage (voor de twee keer in een uur tijd). Onze brief getoond en we mochten door. Ik vermoed dat we hier onze eerste keer nadeel ondervonden hebben van onze blanke huid.
Ah ja, het was een fijne dag. We zijn eens in het water geweest, hebben wat genietst en onze zus en twee andere mensen UNO leren spelen.
Het nemen van een motortaxi gaat al vlot. We beginnen ook de prijzen van de producten hier te kennen. Das allemaal wel fijn, nu kunnen we al eens iets op ons gemak doen, zonder ons al te veel zorgen te moeten maken.
Maandag moeten we onze eerste lessen geven. Ik kreeg vrijdag al een voorsmaakje. Mijn mentor had plots het idee, om naar het dorp te gaan. Ik was plots onvoorbereid alleen met ongeveer 70 kinderen. Ik heb het overleefd.
Of ik morgen mijn lesjes echt ga moeten geven, ben ik nog niet zo zeker van. Flexibilteit is hier wel belangrijk. Gisteren heeft een van de leerkrachten zijn moeder verloren, dus zou het volgens mij wel eens kunnen dat we in die klas ingeschakeld worden. We zullen wel zien he!
Voila ze na twee weken gaat het hier nog steeds goed met ons en dat gaan we zo te houden.
Nina
Even enkele medelingen:
- de zonnebloemen die ik op mijn afscheidsfeestje kreeg zijn aan het groeien.
- het klavertje vier niet.
- mijn verstuikte voet doet al veel minder pijn, het zal wel goed komen!
- Nele en Tiffanie jullie overlevingspakket is bijna opgepeuzeld, gelukkig heb ik ondertussen de plaatselijke lekkernijen al ontdekt. nl. arachide noten met gekarameliseerd suiker rond, bonbon des arachides, maar ik heb hier ook al gewone snoepjes en koekjes gevonden. ;-)
- Ik heb het gevoel dat mijn Frans er dit weekend een beetje op vooruit gegaan is. Das wel nodig aangezien ik maandag moet beginnen met lesgeven.
- Iedereen wenst iedereen op straat een goed feest (Valentijn). Ze kennen dat hier ook. Gelukkig duiken de pluchen beertjes, cupido-afbeeldingen overvloedig veel hartjes in alle mogelijke tinten van roos tot rood hier niet op.
- Ik weet nog steeds mijn adres niet. Maar het is zo iets als: Zandweg op Tada 48 ( haha insider: er zijn hier overdreven veel zandwegjes. Ik ken ondertussen mijn weg al een beetje.)
Gisteren zijn we de grand barrage gaan bezoeken. We mochten niet eens een kijkje gaan nemen zonder toestemming van de chef de Mokolo. Erg raar, niemand had ons gezegd dat we dat moesten aanvragen. Mijn zus en de motorchauffeur hebben de verantwoordelijken van het Kameroense water proberen overtuigen, helaas is dat niet gelukt.
Dus zijn we terug naar het dorp moeten rijden met de motortaxi om daar een blad te halen bij de chef. Ik moest daar een brief schrijven met den datum, blabla en onze namen en pasportnummer. Dan heeft hij daar een stempel opgezet. Dus terug naar de barrage (voor de twee keer in een uur tijd). Onze brief getoond en we mochten door. Ik vermoed dat we hier onze eerste keer nadeel ondervonden hebben van onze blanke huid.
Ah ja, het was een fijne dag. We zijn eens in het water geweest, hebben wat genietst en onze zus en twee andere mensen UNO leren spelen.
Het nemen van een motortaxi gaat al vlot. We beginnen ook de prijzen van de producten hier te kennen. Das allemaal wel fijn, nu kunnen we al eens iets op ons gemak doen, zonder ons al te veel zorgen te moeten maken.
Maandag moeten we onze eerste lessen geven. Ik kreeg vrijdag al een voorsmaakje. Mijn mentor had plots het idee, om naar het dorp te gaan. Ik was plots onvoorbereid alleen met ongeveer 70 kinderen. Ik heb het overleefd.
Of ik morgen mijn lesjes echt ga moeten geven, ben ik nog niet zo zeker van. Flexibilteit is hier wel belangrijk. Gisteren heeft een van de leerkrachten zijn moeder verloren, dus zou het volgens mij wel eens kunnen dat we in die klas ingeschakeld worden. We zullen wel zien he!
Voila ze na twee weken gaat het hier nog steeds goed met ons en dat gaan we zo te houden.
Nina
vrijdag 13 februari 2009
nog wat nieuws....
DINSDAG namiddag
Bedankt voor alle reacties die jullie geven. We vinden het fijn om eens te lezen wat jullie ervan vinden! Doe zo voort he ;-)
Ik heb hier net twee en een half uur neergezeten voor de vlechtjes. Ze zijn nog niet helemaal af. Maar terwijl ik hier wat zit te typen, doen ze nog wat verder. Terwijl het buurmeisje mijn vlechtjes aan het leggen was, heeft Femke onze grote zus met de computer leren werken. Die staan hier echt versteld van de elektronica. Als ik een foto trek, staat de helft van het dorp hier met open mond te kijken. Maar de mensen staan graag op de foto en zijn blij als ik het hen eens toon op mijn fototoestel.
In elk geval voor de vlechten hadden van onze zus de opdracht gekregen naar het dorp te gaan om er vals haar te kopen. Het was de eerste keer dat Femke en ik alleen iets mochten gaan kopen.
Straks brengen ze onze pagne voor het feest morgen. Ik kijk wel al een beetje uit naar het feest, ook al moet ik nu nog vroeger opstaan he.
Normaal beginnen de lessen om 7u maar om 6u45 wordt er gebeld, zo weten alle lln. dat ze zich naar school moeten begeven. Das echt grappig ze die bel. Maar ja aangezien het internet te traag is, duurt het een half uur om een foto op de laden. Dus jullie zullen moeten wachten tot na de 18e april. De leraarskamer hier is echt tof. In het midden van de koer (zandvlakte) staat een boom met daarop een plaatje “Palabre des enseignants”. En rond den boom een muurtje van ongeveer 40 cm hoog. Alle leerkrachten gaan op het muurtje zitten, in de schaduw van de boom. Vandaar kunnen ze alle kinderen in het oog houden en moet er niemand toezicht houden. Anders zouden ze daar vast en zeker over discussiëren in het bijzijn van de leerlingen. Je kan het niet voor mogelijk houden of het gebeurd hier op school. Leerkrachten die te laat of niet komen, die en praatje staan te maken terwijl de bijna 80 leerlingen in hun klas zitten te wachten. Ook de kinderen slaan. Het onderwijs moet hier nog erg veel bijgeschaafd worden. Maar sinds vandaag heb ik den indruk dat het echt wel zal lukken, althans een beetje.
Voor diegenen die willen weten hoe warm het hier precies is. Wij weten het ook niet, we hebben het hier proberen vragen. Maar ze kennen geen thermometer en kunnen ons de warmte niet uitdrukken in graden. We krijgen dan te horen: “warm” of warmer dan gisteren (maar dat wisten we zelf ook wel). Gisteren hebben we generale repetitie gehad voor het défilé in de brandende zon. Man onze bleke huid kan daar niet tegen. Het resultaat: we zijn een beetje verbrand, ik nog het meest. Maar nu heb ik wel al een T-shirt met lange mouwen aangehad. Ik heb ze dan toch niet voor niets mee.
Bovenstaande tekst had ik dinsdag getypt. Nu aan het einde van de week heb ik er al iets aan toe te voegen. Vandaag moest mijn meester even naar het dorp. Hij moest naar lycée bilangue. Wat hij daar tijdens de schooluren moest zoeken weet ik niet. Hij had enkele oefeningen op het bord gezet. De lln. Werken hier traag maar dat dit te weinig stof was om anderhalf uur te vullen wist ik wel direct Ik heb de tekst van gisteren nog enkele keren gelezen en er enkele vragen over gesteld. Ah ja ik heb het overleefd.
Daarnet ook de onderwerpen gekregen voor de lesjes van maandag. De conditionelle en de letter G. Hahah daarmee moet ik het stellen. We zullen wel zien wat ik ervan maak en hoe het zal verlopen he.
Nog enkele weetjes:
- de leerkrachten hier vinden dat we Jezus schoenen hebbeen. Onze Teva’s dus.
- We hadden al ons afval in een vuilzakje bewaard, nadat we het hele dorp hebben afgezocht naar een vuilbak, hebben we het dan ook maar gewoon langs de kant van de weg gedropt.
- Scheten laten, boeren en spugen op straat of door de raamopening is de normaalste zaak. Bereid jullie maar voor op mijn nieuwe gewoontes al ik terug in jullie Belgenland ben he!
- Ik heb mijn voet vandaag verstuikt (niet door de margipas maar wel door het steen in het zand) de beste oplossing, masseren en in warm water steken, het heeft wel niet veel positieve werkingen. Want mijn voet doet zeer ah ja tzal wel genezen zeker, we zullen wel zien he.
- De vlechten in mijn haar: 102 bruine en 5 rode, het bruine valse haar was op. Het buurmeisje was nog wat gaan bijkopen. Een andere kleur. Volgens de zussen de buurmeisjes, supermooi. Ik denk er een beetje anders over.
- Femke haar vlechten zijn er al uit. We hadden ze van dinsdagavond! ;-)
Tot snel
Nina
Bedankt voor alle reacties die jullie geven. We vinden het fijn om eens te lezen wat jullie ervan vinden! Doe zo voort he ;-)
Ik heb hier net twee en een half uur neergezeten voor de vlechtjes. Ze zijn nog niet helemaal af. Maar terwijl ik hier wat zit te typen, doen ze nog wat verder. Terwijl het buurmeisje mijn vlechtjes aan het leggen was, heeft Femke onze grote zus met de computer leren werken. Die staan hier echt versteld van de elektronica. Als ik een foto trek, staat de helft van het dorp hier met open mond te kijken. Maar de mensen staan graag op de foto en zijn blij als ik het hen eens toon op mijn fototoestel.
In elk geval voor de vlechten hadden van onze zus de opdracht gekregen naar het dorp te gaan om er vals haar te kopen. Het was de eerste keer dat Femke en ik alleen iets mochten gaan kopen.
Straks brengen ze onze pagne voor het feest morgen. Ik kijk wel al een beetje uit naar het feest, ook al moet ik nu nog vroeger opstaan he.
Normaal beginnen de lessen om 7u maar om 6u45 wordt er gebeld, zo weten alle lln. dat ze zich naar school moeten begeven. Das echt grappig ze die bel. Maar ja aangezien het internet te traag is, duurt het een half uur om een foto op de laden. Dus jullie zullen moeten wachten tot na de 18e april. De leraarskamer hier is echt tof. In het midden van de koer (zandvlakte) staat een boom met daarop een plaatje “Palabre des enseignants”. En rond den boom een muurtje van ongeveer 40 cm hoog. Alle leerkrachten gaan op het muurtje zitten, in de schaduw van de boom. Vandaar kunnen ze alle kinderen in het oog houden en moet er niemand toezicht houden. Anders zouden ze daar vast en zeker over discussiëren in het bijzijn van de leerlingen. Je kan het niet voor mogelijk houden of het gebeurd hier op school. Leerkrachten die te laat of niet komen, die en praatje staan te maken terwijl de bijna 80 leerlingen in hun klas zitten te wachten. Ook de kinderen slaan. Het onderwijs moet hier nog erg veel bijgeschaafd worden. Maar sinds vandaag heb ik den indruk dat het echt wel zal lukken, althans een beetje.
Voor diegenen die willen weten hoe warm het hier precies is. Wij weten het ook niet, we hebben het hier proberen vragen. Maar ze kennen geen thermometer en kunnen ons de warmte niet uitdrukken in graden. We krijgen dan te horen: “warm” of warmer dan gisteren (maar dat wisten we zelf ook wel). Gisteren hebben we generale repetitie gehad voor het défilé in de brandende zon. Man onze bleke huid kan daar niet tegen. Het resultaat: we zijn een beetje verbrand, ik nog het meest. Maar nu heb ik wel al een T-shirt met lange mouwen aangehad. Ik heb ze dan toch niet voor niets mee.
Bovenstaande tekst had ik dinsdag getypt. Nu aan het einde van de week heb ik er al iets aan toe te voegen. Vandaag moest mijn meester even naar het dorp. Hij moest naar lycée bilangue. Wat hij daar tijdens de schooluren moest zoeken weet ik niet. Hij had enkele oefeningen op het bord gezet. De lln. Werken hier traag maar dat dit te weinig stof was om anderhalf uur te vullen wist ik wel direct Ik heb de tekst van gisteren nog enkele keren gelezen en er enkele vragen over gesteld. Ah ja ik heb het overleefd.
Daarnet ook de onderwerpen gekregen voor de lesjes van maandag. De conditionelle en de letter G. Hahah daarmee moet ik het stellen. We zullen wel zien wat ik ervan maak en hoe het zal verlopen he.
Nog enkele weetjes:
- de leerkrachten hier vinden dat we Jezus schoenen hebbeen. Onze Teva’s dus.
- We hadden al ons afval in een vuilzakje bewaard, nadat we het hele dorp hebben afgezocht naar een vuilbak, hebben we het dan ook maar gewoon langs de kant van de weg gedropt.
- Scheten laten, boeren en spugen op straat of door de raamopening is de normaalste zaak. Bereid jullie maar voor op mijn nieuwe gewoontes al ik terug in jullie Belgenland ben he!
- Ik heb mijn voet vandaag verstuikt (niet door de margipas maar wel door het steen in het zand) de beste oplossing, masseren en in warm water steken, het heeft wel niet veel positieve werkingen. Want mijn voet doet zeer ah ja tzal wel genezen zeker, we zullen wel zien he.
- De vlechten in mijn haar: 102 bruine en 5 rode, het bruine valse haar was op. Het buurmeisje was nog wat gaan bijkopen. Een andere kleur. Volgens de zussen de buurmeisjes, supermooi. Ik denk er een beetje anders over.
- Femke haar vlechten zijn er al uit. We hadden ze van dinsdagavond! ;-)
Tot snel
Nina
zondag 8 februari 2009
In Mokolo
Ahois,
Toen ik vertrok naar hier wisten we niet goed wat we konden verwachten. Nu kan ik het al vertellen he. Maar helaas is het internet een beetje heel erg traag (ik sta al versteld dat ik hier internet gevonden heb!) dus een uitgebreid verslag volgt wel nog. Ik had donderdagavond al een tekstje getypt op de laptop maar toen ik het vrijdag op mijn USB stick wou zetten, deed mijn laptop het niet meer. Ik krijg geen scherm meer. Maar voor de komende weken zal ik proberen iets op Femkes computer te typen en het dan gauw te plakken op mijn blog. Of dit mogelijk zal zijn weet ik niet omdat Femke hier moet typen voor haar eindwerk en er niet altijd evenveel electriciteit is om de laptop op te laden, zullen we wel nog zien he!
We zullen wel zien is het motto waarmee we hier leven he.
Even kort schetsen hoe het hier gaat: we zitten hier in "de brousse" haha, de mensen zeggen dat hier zelf he!
Dus Femke en ik zitten in hetzelfde gastgezin omdat ze geen twee gezinnen gevonden hebben. We vinden dit niet zo erg, zo kunnen we elkaar wat steunen he ;-). Buiten lopen de kippen, ezels en geiten. Tot nog toe zijn ze niet in onze kamer gekomen. Ons gezin heeft gelukkig geen hond. Annelies en Nele hebben er wel een. Het toilet is een gat in de grond en wassen doen we ons in een emmer. Voor mij valt het eten goed mee. Ik eet hier alles wat ze mij schenken. Honger heb ik hier niet. Onze westerse maaltijden zijn toch net iets gevarieerder dan hier maar. Ik ben hier wel vegetariër. Telkens ik op zoek ga naar wat vlees, kom ik tot de conclusie dat het "vlees" uit 70% been, 20%vet en 10% beirehard (Annelies' woordje) vlees bestaat.Goed nieuws tot nu toe zijn we nog niet ziek geweest. Het kan nog kommen he: we zullen wel zien.
We hebben hier alveel ongezuiverd water gedronken. Maar iedereen vertelt ons dat er twee bergen zijn waar het water vandaan komt en er is een waterval dus wat is het probleem? Tja niet makkelijk dus om een filter te integreren in het gezin.
Dit weekend zijn we naar Maraou geweest om oa een filter te kopen. We hebben er enkel gevonden om aan te sluiten op een kraantje. Thuis hebben we geen kraantje. We moeten eerst tien minuten stappen en drie sleutels ergens gaan halen vooraleer er water uit het kraantje komt. Maar soit we hebben alvast geprobeerd om het water er met een fles in te gieten, het in het darmpje te blazen en weer op te vangen met een andere fles. Het lukt, moeilijk gaat ook he.
We zullen wel zien of het zo lukt om al ons water te filteren. We drinken hier veel maar tot nu toe te weinig (omdat we twijfelde aan de kwaliteit van het water). Het is hier warm dus veel drinken en zweten is de boodschap.
We zijn deze week naar de waterput geweest om water te halen voor onze kleren te wassen. Nadat we nat waren van een beetje met water te spelen, hebben we ons een volledig gewassen (gedoucht dus) in een emmer. Ik heb er allemaal geen probleem mee. Tis wel fijn zo.
Het schooltje is een ware shock. Ik ga het onderwijs niet kunnen veranderen. Maar ondertussen na drie dagen ben ik er wel van overtuigd dat er vele kleine stapjes mogelijk zijn om toch iets verder te komen met het onderwijs. Een grote uitdaging. Ondertussen na twee dagen observeren heb ik het allemaal al wat verwerkt, ik krijg ook stilaan zin om iets te doen. Maar de taal is voorlopig echt nog een probleem voor mij. Op deze drie dagen heb ik wel al vooruitgang gemaakt. Dus tegen dat ik volgende week maandag mijn eerste lesjes moet geven, zal het wel nog verbeteren he. Om ons motto nog eens te gebruiken: We zien wel.
Jullie denken nu mss wel, de Nina zal wel zien ja. Maar neem het van mij aan, je hebt hier echt die ingesteldheid nodig, om je niet in (bijna) alles op te jagen. De mensen hebben hier tijd en dat zijn wij niet gewoon. Alles gaat hier veel trager dan bij ons. Dat zorgt er ook voor dat de lln. 5 woordjes invullen per uur. Aangezien ze niets meer hebben dan een lei en een schriftje, moeten ze nog alles overschrijven. Ik heb de knop van mijn gehaaste leven in België al wat kunnen omdraaien. En daar ben ik blij om. Ik bewonder alvast de mensen hier, ze maken echt het beste van hun leven ook al is het niet makkelijk.
Ondank het feit dat er niet zoveel doen is, is alles wat je doet een belevenis. De motortaxi nemen, eten, wassen, naar toilet gaan, iets kopen, kleren wassen enzo.
We zijn hier ook tamelijk moe en gaan op tijd slapen. Volgens mij komt het doordat we onbewust bezig zijn met veel indrukken te verwerken. Daarnaast moet ik me echt concentreren om het Afrikaanse Frans te verstaan.
Jongens, het gaat me hier goed hoor, het was even wennen maar na drie dagen voel ik me hier al wat op mijn gemak en thuis. (wat niet het geval was de eerste dag). Het is wel moeilijk om iets te beschrijven. Soms denk ik oh neen dit is te rooskleurig of zo in het te negatief. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Hopelijk heb ik tegen het volgende internet-bezoek enkele foto's op mijn stick gekregen en krijg ik ze opgeladen he.
We zullen wel zien he!
Woensdag is het dag van de jeugd. Dan is er een défile en krijg ik een pagne (een afrikaans kleed) en vlechtjes in mijn haar. We zullen wel nog zien wat dat geeft.
Ik heb ook een gsmnummer ondertussen: 00237 77 88 22 38
Voila jongens nu heb ik nog drie minuten om het bericht hier te uploaden. Tot zien he!
dinsdag 3 februari 2009
Chaos in de hoofdstad
Bonjours mes amis,
We zijn zonet terug van een avontuur in de hoofdstad. Thorsten moest deze ochtend naar Yanoundé voor een vergadering en heeft ons dan in de stad gedropt. We moesten er ons geld nog wisselen. Gisteren hadden we de euro's al naar CFA geruild, maar vandaag moesten de grote briefjes van 10 000 CFA wat ongeveer 15 euro is omwisselen. Met veel moed dachten we naar de supermarkt iets te kopen (een flesje water) en dan met 10 000 te betalen. Maar helaas werd dit niet aanvaard, het was te groot. 15 euro is hier echt veel geld!
Eens we de supermarkt uit waren, moesten we ons in de drukte begeven, een echt mierennest. We werden door de mensen verwelkomd met bonjour et ma cherie, maar ons antwoord: nous sommes mariées! (Hahhaaaa, ik moet hier dringend een lief uitvinden dak eens in Mokolo een foto'tje van mij en mijn man kan tonen ;-))
Deze middag zijn we iets gaan eten, een lekker slaatje en ruim voldoende. Al snel bleek dat we hier niet zomaar konden betalen met onze 10 000 CFA maar het is ons toch gelukt.
Uiteindelijk hebben we in een bank alles kunnen wisselen in kleine biljetten.
De uitdaging van vandaag: we nemen een taxi!
Twijfelend stonden we langs de kant te wachten. Onmiddellijk stopte een gele wagen, tamelijk oud model zoals de meeste auto's hier. Van Thorsten en Griet wisten we wat de prijs was. Hij stemde tamelijk snel in met de door ons vooropgestelde prijs (zoals het hoort waren we laag genoeg begonnen he ;-) de voorbereidingsdagen hadden ons al wat proberen voorbereiden op het nemen van een taxi!)
Femke wou liever niet vooraan zitten. Wel te verstaan als je je hier al eens op de baan begeven hebt. Echt niet te doen, hier moet je echt kunnen rijden. Een theoretisch examen is hier niet echt nodig, want voorbijsteken langs links en met drie wagens naast elkaar op een rijvak rijden is toegestaan!
Onze taxi had duidelijk nog niet van Carglass gehoord. Want er zaten vijf sterretjes, of eerder sterren in de voorruit. Wie nu schrik heeft dat mijn voorruit (van de wagen in Belgie) met het scheurtje erin er zou uitvallen, ik kan jullie verzekeren dat zo een raam blijkbaar erg lang stand houdt!
Maar de rit viel mee, er speelde een leuk muziekje (want er radio was wel aanwezig, een autogordel daarentegen ontbrak)!
Maar wees allemaal maar gerust, we zijn veilig aangekomen en het voorgeprogrammeerde zinnetje Voulez vous rouler doucement svp. Heb ik niet moeten gebruiken.
Voila dat was het voor vandaag tot nu toe.
Morgen nemen we een binnenlandse vlucht naar Maroua om vandaaruit naar Mokolo te gaan (mss nog morgen, mss overmorgen dat weten we nog niet). In Mokolo blijven we de komende elf weken. Daar zal het wel wat anders zijn dan hier in de hoofdstad. Ik zal dan niet meer zomaar op internet kunnen. Dus hoop ik jullie een keer per week een tekstje te kunnen publiceren op deze blog. Ik heb een webpagina op Picasa aangemaakt. http://picasaweb.google.be/ninauyttersprot/Week1#.
Daar kunnen jullie alle foto's van het afscheidsfeestje en gisteren eens bekijken. Er zit ook een filmpje bij van het verkeer. Dit gefilmd vanuit de jeep van Thorsten. Of er in de toekomst veel foto's zullen bijkomen weet ik niet aangezien deze toch even moeten laden en dit niet zo makkelijk zal zijn wanneer er maar zelden electriciteit en internet is.
Jongens het gaat me hier goed, ik hoop dat het morgen in Mokolo ook zo blijft!
Tot de volgende
P.S.: Hou jullie niet in om reacties te typen of een mailtje te sturen. Ik zal deze wel eens kunnen lezen. Natuurlijk kunnen jullie ook proberen een briefje te schrijven (mss een kopie nemen, als ik eerder terug ben dan de brief hier is, dan kan ik het bij mijn thuiskomst toch eens lezen), ik weet nog steeds mijn adres niet dus nog even wachten he!
maandag 2 februari 2009
AANGEKOMEN
Ahois iedereen,
Gisteren lang op het vliegtuig gezeten, maar voor we het wisten bevonden we op Kameroens grondgebied. Zonder problemen zijn we er veilig en wel geraakt. In de luchthaven hier in Yaoundé (waar we nog tot woensdag blijven) moesten we de bagagebonnekes tonen. Oeps we ontbreken er twee. Na even te wijzen naar de naamlabels aan Nele's valies en het voorstel haar pasport te tonen, mochten we gewoon door, zonder iets.
Toen we uit het vliegtuig stapten, voelde we de warmte, het is hier wel degelijk warm! (en daar bij jullie is het aan het sneeuwen zeker?) In de aankomsthal, spraken ons al onmiddellijk enkele mensen aan om onze euro's te wissen. Thorsten stond ons al op te wachten dus konden we snel doorstappen naar de wagen, waar we werden verwelkomt door een hele boel bagagedragers. Ondanks het feit dat we eigenlijk alles zelf konden dragen hebben ze toch onze bagage in het laadruim van de jeep plaatsen.
Na twintig minuten rijden kwamen we bij Thorsten (Broederlijk Delen medewerker) thuis aan. Nadat we ons even verfrist hadden, met water uit een emmer aangezien het kraantjeswater het tijdelijk niet deed.
Gisterenavond hebben we nog even een babbeltje gedaan met Thorsten en zijn Belgische vrouw Griet. Dan uitgeput gaan slapen. Na nog even wakker te liggen (wegens een plots energiestootje), goed geslapen. Deze ochtend een lekker ontbijt gehad, als het ontbijt de komende drie maand zo zal zijn is dat dik OK, hmmmmm!
Daarnet hebben we een wandelingetje gemaakt, de Kameroense bevolking lachte ons vriendelijk toe! Van jongens die ons op bromfietsen voorbijreden kregen we meermaals he baby te horen. Hahaha! Hierbij alvast enkele foto's van het Afrikaanse landschap (aangezien ik nog geen mensen durf te trekken)
We gaan bijna eten, het ruikt hier lekker!
Tot gauw
Nina
donderdag 22 januari 2009
blogpromotie
Jullie hebben mijn blog gevonden! Misschien door dit filmpje?
Jaja deze blog heeft een promofilmpje!
Met dank aan Jeff die me geholpen heeft :-)
Jaja deze blog heeft een promofilmpje!
Met dank aan Jeff die me geholpen heeft :-)
nog 10 dagen.....
Aangezien hier nog niet zoveel opstaat en ik bijna vertrek (ja echt bijna!!), is het wel eens tijd om mijn reisplannen wat te verduidelijken.
Daarnet zijn Femke en ik voor de tweede keer deze week naar de ambassade getrokken en zijn met een visum (of vier) in ons bezit terug gekomen. Dus we kunnen vertrekken!!
Vrijdag 30 januari, geef ik nog een afscheidsfeestje in de Hopzaal. Allen daarheen.
Zaterdag 31 januari vertrek ik laat op den avond naar Parijs (jaja das wel ver, maar hierdoor hebben we een goedkopere vlucht). Ons ma en pa gaan ons (Nele en mij) met de wagen naar Paris Charles du Gaulle brengen. Allen daarheen ;-)!
Zondag 1 februari om 7u05 stijgen we op en gaan dan naar Zurich waar we om 8u25 reeds landen. Na enkele uren wachten kunnen we om 12u30 verdervliegen tot in Yaoundé Nsimalen waar we om 20u25 zouden moeten landen.
Vandaar moeten we nog 1800 km richting het noorden van Kameroen. We zullen een binnenlandsvlucht nemen of nog vele uurtjes op trein en bus zitten. Wat we precies gaan doen weten we nog niet. Ik hou jullie op de hoogte... als er internet ter onze beschikking is.
Voila, voor de meesten tot op het feestje!?
zondag 11 januari 2009
Welkom
Nog drie weken en ....
't is 1 februari...
dan we vertrekken naar Kameroen.
Ik heb er alvast heel veel zin in.
Op deze blog kunnen jullie al mijn ervaringen en avonturen lezen. Hou jullie niet in om een reactie te plaatsen, zo blijf ik wat op de hoogte van wat er zich allemaal op het thuisfront afspeelt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
