Hey iedereen,

Aangezien zondag vaste internetdag is, vandaag een nieuw verslagje vanuit het steeds warmer wordende Mokolo.
De lessen deze week zijn vlot verlopen. Ik heb hier met enkele kleine dingen toch al iets nieuws in de school gebracht. Voor het voorbereiden van de lessen hebben we deze week onze draai wat gevonden. We kunnen al veel sneller schrijven en moeten al wat minder woorden opzoeken in het woordenboek dus dat vlot wel. Vanaf morgen moeten we tussendoor niet meer observeren maar mogen we dan onze lessen voorbereiden. Zo hebben we in de namiddag tijd om onze projecten wat op poten te zetten, niet makkelijk om brede school uit te werken in de brousse. Maar we gaan ons best doen!
We hebben sinds deze week ook het gevoel dat we echt onze draai gevonden hebben. In welke fase van cultuurshock en dergelijke we zitten weten we niet maar het doet er niet toe. In elk geval we zijn al tot de conclusie gekomen dat alle voorbereidingsdagen ons wel wat te veel schrik hebben aangejaagd. We ontdekken zelf alles en dat is fijn.
Vrijdag een onvergetelijke rit op de motortaxi gehad. We namen zoals gewoonlijk een taxi naar de markt. De eerste die we tegenkwamen, wou ons voor de gevraagde prijs naar de markt brengen. Dus chauffeur, Femke en ik achteraan op de motor. De weg van Mokolo Tada tot de markt is niet bepaald vlak, bergen zouden wat overdreven zijn, maar laat ons stellen dat er toch wel enkele stijgingen en dalingen moeten getrotseerd worden vooraleer we ons op de markt bevinden. Femke had al snel door dat deze taxi geen remmen had. Bij de tweede afdaling gaf ik haar gelijk en kraakte er iets aan de brommer. Toen we de chauffeur hierop wezen, is hij bij de tweede afdaling een wegje ingeslaan, om op een bermpje tot stilstand te komen. We zagen ons al tegen de boom aangaan maar gelukkig vlogen we er net niet tegen. De chauffeur heeft ons kunnen doen stoppen door met zijn voeten op de grond te gaan staan, helaas is de motor omgevallen tegen Femke’s been. Femke heeft haar been verbrand aan de uitlaat. Ik zat achteraan en ben nog tijdig van het voertuig kunnen springen. Als alles goed geneest zullen we er nog vaak om lachen. Vanaf nu hebben we er een aandachtspunt bij als we een taxi kiezen.
Gisteren naar Maroua vertrokken, we hebben in de procure overnacht, maar s’avonds naar een hotel (duidelijk een verzamelplaats voor de blanken) hier in de buurt gaan eten. En het heeft ons gesmaakt! Een bezoekje aan de artisanale markt gebracht. Al vele souvenirtjes gezien en al een beetje expert in het afbieden. Dat is daar wel nodig. ’s Avonds het eerste Afrikaanse feestje: de Afrikanen dansen echt grappig, de margipas zal hier een populair iets kunnen worden.
Vandaag de enige Visa in deze stad gezocht. En wat geld afgehaald om ons verdere verblijf hier te financieren. Verder hebben we deze week ook voor het eerst mango’s gegeten, hmmmmm lekker die zijn echt beter dan bij ons!

P.S: de vlechtjes zijn eruit!
Voila jongens dit was het voor deze week. Tot volgende week.

Foto's!!!

Koken! De kippen lopen zomaar rond in onze keuken!

Samen onze kleren wassen.

Hey daar,

Hier is het nog steeds warm, de zon schijnt goed. Gevolg mijn sandalen staan al afgetekend op mijn voeten. ;-) jullie begrijpen wel wat ik bedoel zeker. Ik heb besloten vanaf nu wat vaker mijn slippertjes aan te doen. Dat is ondertussen ook weer mogelijk want mijn voet is ok!

Maandag hebben we onze eerste lesjes gegeven, ik heb de conditionnel aangebracht. Dat ging goed, tegen al mijn verwachtingen in. De mentor was alles aan het noteren, dus zal hij er hopelijk in de toekomst iets mee aanvangen. Ik heb ook de hoofdletter G aangeleerd. Tja niets speciaals, niet moeilijk ook dat ging.
Gisteren een lectuur gegeven. Pfff ging moeizaam, maar ik heb mijn best gedaan en gemerkt dat ik toch al iets mondiger ben geworden (in het Frans). Begrijp me niet verkeerd, ik maak nog steeds veel fouten, maar ik kan me stilaan een beetje uitdrukken. Waardoor ik ook al eens iets kan vragen. Zoals wat is de functie van de president van de school?
Wel dat is dus een leerling die verantwoordelijk is voor de andere leerlingen wanneer de leerkracht er niet is. Wanneer de leerkrachten nog wat staan te praten, schreeuwt hij tot alle leerlingen in hun rij staan. Gisteren was het begrafenis van de moeder van een leerkracht. Bij het begin van de pauze zegt mijn mentor dat ik na de pauze de oefeningen moet verbeteren met de leerlingen, hij moet naar de begrafenis.
Tijdens de pauze, bespeur ik enkel Femke. Alle leerkrachten waren naar de kerk, de leerlingen waren alleen achtergebleven in de klassen. Tijdens de pauze moest de president de orde handhaven. Dat hou je nu toch voor mogelijk he. Toen we hem erop wezen dat hij niet zomaar kinderen moest slaan met zijn stok, hoorde hij donderen in Keulen.
Achteraf kregen we nog van een leerkracht te horen dat we haar klas niet gezegd hadden dat het pauze is. Aangezien wij er vanuit gaan dat de leerkracht verantwoordelijk is voor zijn klas, en de lln. niet alleen laat, hebben we duidelijk gemaakt dat dit jammer was. Maar niet zo normaal voor ons.

Na de pauze heb ik nog vermenigvuldigen met 0,75 gegeven. Niet zoals het hoort. Mr. Lievens, ze moeten hier enkel de regeltjes uit hun hoofd leren en het is goede wiskunde! Haha, daar lachen we eens mee en proberen er een lesje van te maken. Wat voor ons gewoon lijkt, is hier al een beetje vernieuwend. Zo heb ik gedifferentieerd. Whaawooow. Jaja niet alle leerlingen moesten alle oefeningen maken. Das raar he!

Vandaag de impératif gegeven. Ook dat ging goed.

Na school komen we thuis eten we, maken we lessen, eten we, typen we een berichtje voor op onze blog, schrijven wat in ons dagboekje of doen iets leuks (babbelen of spelletje spelen). In de week is er echt niets te beleven. Maar door de lesvoorbereidingen zouden we er ook niet veel tijd voor hebben. Laten we het een andere manier van leven noemen.
Mijn heen en weer geloop van school naar huis, naar de KSJ, het stad of iets anders heb ik hier niet eens een beetje. Maar het went wel en ik vind het niet zo erg. Maar in de weekends gaan we met ons vier op snok!

Verder even melden dat:
de vlechten geen pijn doen, het hier altijd warm is, de vlechten maken niet het verschil.
er keiveel mieren in onze kamer zitten en we niet vinden van waar ze komen.
we hier deze week al twee keer lever voorgeschoteld gekregen hebben en proberen uit te leggen dat we in België geen orgaanvlees eten. Helaas was het niet zo duidelijk overgekomen, we kregen we het nogmaals.
ik de jarige van morgen nu al een gelukkige verjaardag wens!
de zonnebloemen aan het groeien zijn.
dat ik jullie nen goeien carnaval wens (wss lezen de meesten onder jullie mijn blogbericht van zondag pas woensdag wegen te druk aan het feesten ofzo ;-)) Geef er een lap op! en we drinken een pintje, we drinken er een, we drinken er twee, …. het vervolg van het liedje (voor de kenner althans) mogen jullie verder aanvullen.

Nina

Dag van de jeugd

Nina ging naar de Afrikaanse kapper en kleermaakster. En dit alles voor de dag van de jeugd.

Vandaag ga ik toch een proberen een foto op te laden. Dat is veel leuker dan de tekstje vermoed ik.
Even enkele medelingen:
- de zonnebloemen die ik op mijn afscheidsfeestje kreeg zijn aan het groeien.
- het klavertje vier niet.
- mijn verstuikte voet doet al veel minder pijn, het zal wel goed komen!
- Nele en Tiffanie jullie overlevingspakket is bijna opgepeuzeld, gelukkig heb ik ondertussen de plaatselijke lekkernijen al ontdekt. nl. arachide noten met gekarameliseerd suiker rond, bonbon des arachides, maar ik heb hier ook al gewone snoepjes en koekjes gevonden. ;-)
- Ik heb het gevoel dat mijn Frans er dit weekend een beetje op vooruit gegaan is. Das wel nodig aangezien ik maandag moet beginnen met lesgeven.
- Iedereen wenst iedereen op straat een goed feest (Valentijn). Ze kennen dat hier ook. Gelukkig duiken de pluchen beertjes, cupido-afbeeldingen overvloedig veel hartjes in alle mogelijke tinten van roos tot rood hier niet op.
- Ik weet nog steeds mijn adres niet. Maar het is zo iets als: Zandweg op Tada 48 ( haha insider: er zijn hier overdreven veel zandwegjes. Ik ken ondertussen mijn weg al een beetje.)

Gisteren zijn we de grand barrage gaan bezoeken. We mochten niet eens een kijkje gaan nemen zonder toestemming van de chef de Mokolo. Erg raar, niemand had ons gezegd dat we dat moesten aanvragen. Mijn zus en de motorchauffeur hebben de verantwoordelijken van het Kameroense water proberen overtuigen, helaas is dat niet gelukt.
Dus zijn we terug naar het dorp moeten rijden met de motortaxi om daar een blad te halen bij de chef. Ik moest daar een brief schrijven met den datum, blabla en onze namen en pasportnummer. Dan heeft hij daar een stempel opgezet. Dus terug naar de barrage (voor de twee keer in een uur tijd). Onze brief getoond en we mochten door. Ik vermoed dat we hier onze eerste keer nadeel ondervonden hebben van onze blanke huid.
Ah ja, het was een fijne dag. We zijn eens in het water geweest, hebben wat genietst en onze zus en twee andere mensen UNO leren spelen.

Het nemen van een motortaxi gaat al vlot. We beginnen ook de prijzen van de producten hier te kennen. Das allemaal wel fijn, nu kunnen we al eens iets op ons gemak doen, zonder ons al te veel zorgen te moeten maken.

Maandag moeten we onze eerste lessen geven. Ik kreeg vrijdag al een voorsmaakje. Mijn mentor had plots het idee, om naar het dorp te gaan. Ik was plots onvoorbereid alleen met ongeveer 70 kinderen. Ik heb het overleefd.
Of ik morgen mijn lesjes echt ga moeten geven, ben ik nog niet zo zeker van. Flexibilteit is hier wel belangrijk. Gisteren heeft een van de leerkrachten zijn moeder verloren, dus zou het volgens mij wel eens kunnen dat we in die klas ingeschakeld worden. We zullen wel zien he!

Voila ze na twee weken gaat het hier nog steeds goed met ons en dat gaan we zo te houden.

Nina

nog wat nieuws....

DINSDAG namiddag

Bedankt voor alle reacties die jullie geven. We vinden het fijn om eens te lezen wat jullie ervan vinden! Doe zo voort he ;-)

Ik heb hier net twee en een half uur neergezeten voor de vlechtjes. Ze zijn nog niet helemaal af. Maar terwijl ik hier wat zit te typen, doen ze nog wat verder. Terwijl het buurmeisje mijn vlechtjes aan het leggen was, heeft Femke onze grote zus met de computer leren werken. Die staan hier echt versteld van de elektronica. Als ik een foto trek, staat de helft van het dorp hier met open mond te kijken. Maar de mensen staan graag op de foto en zijn blij als ik het hen eens toon op mijn fototoestel.

In elk geval voor de vlechten hadden van onze zus de opdracht gekregen naar het dorp te gaan om er vals haar te kopen. Het was de eerste keer dat Femke en ik alleen iets mochten gaan kopen.
Straks brengen ze onze pagne voor het feest morgen. Ik kijk wel al een beetje uit naar het feest, ook al moet ik nu nog vroeger opstaan he.

Normaal beginnen de lessen om 7u maar om 6u45 wordt er gebeld, zo weten alle lln. dat ze zich naar school moeten begeven. Das echt grappig ze die bel. Maar ja aangezien het internet te traag is, duurt het een half uur om een foto op de laden. Dus jullie zullen moeten wachten tot na de 18e april. De leraarskamer hier is echt tof. In het midden van de koer (zandvlakte) staat een boom met daarop een plaatje “Palabre des enseignants”. En rond den boom een muurtje van ongeveer 40 cm hoog. Alle leerkrachten gaan op het muurtje zitten, in de schaduw van de boom. Vandaar kunnen ze alle kinderen in het oog houden en moet er niemand toezicht houden. Anders zouden ze daar vast en zeker over discussiëren in het bijzijn van de leerlingen. Je kan het niet voor mogelijk houden of het gebeurd hier op school. Leerkrachten die te laat of niet komen, die en praatje staan te maken terwijl de bijna 80 leerlingen in hun klas zitten te wachten. Ook de kinderen slaan. Het onderwijs moet hier nog erg veel bijgeschaafd worden. Maar sinds vandaag heb ik den indruk dat het echt wel zal lukken, althans een beetje.

Voor diegenen die willen weten hoe warm het hier precies is. Wij weten het ook niet, we hebben het hier proberen vragen. Maar ze kennen geen thermometer en kunnen ons de warmte niet uitdrukken in graden. We krijgen dan te horen: “warm” of warmer dan gisteren (maar dat wisten we zelf ook wel). Gisteren hebben we generale repetitie gehad voor het défilé in de brandende zon. Man onze bleke huid kan daar niet tegen. Het resultaat: we zijn een beetje verbrand, ik nog het meest. Maar nu heb ik wel al een T-shirt met lange mouwen aangehad. Ik heb ze dan toch niet voor niets mee.

Bovenstaande tekst had ik dinsdag getypt. Nu aan het einde van de week heb ik er al iets aan toe te voegen. Vandaag moest mijn meester even naar het dorp. Hij moest naar lycée bilangue. Wat hij daar tijdens de schooluren moest zoeken weet ik niet. Hij had enkele oefeningen op het bord gezet. De lln. Werken hier traag maar dat dit te weinig stof was om anderhalf uur te vullen wist ik wel direct Ik heb de tekst van gisteren nog enkele keren gelezen en er enkele vragen over gesteld. Ah ja ik heb het overleefd.
Daarnet ook de onderwerpen gekregen voor de lesjes van maandag. De conditionelle en de letter G. Hahah daarmee moet ik het stellen. We zullen wel zien wat ik ervan maak en hoe het zal verlopen he.

Nog enkele weetjes:
- de leerkrachten hier vinden dat we Jezus schoenen hebbeen. Onze Teva’s dus.
- We hadden al ons afval in een vuilzakje bewaard, nadat we het hele dorp hebben afgezocht naar een vuilbak, hebben we het dan ook maar gewoon langs de kant van de weg gedropt.
- Scheten laten, boeren en spugen op straat of door de raamopening is de normaalste zaak. Bereid jullie maar voor op mijn nieuwe gewoontes al ik terug in jullie Belgenland ben he!
- Ik heb mijn voet vandaag verstuikt (niet door de margipas maar wel door het steen in het zand) de beste oplossing, masseren en in warm water steken, het heeft wel niet veel positieve werkingen. Want mijn voet doet zeer ah ja tzal wel genezen zeker, we zullen wel zien he.
- De vlechten in mijn haar: 102 bruine en 5 rode, het bruine valse haar was op. Het buurmeisje was nog wat gaan bijkopen. Een andere kleur. Volgens de zussen de buurmeisjes, supermooi. Ik denk er een beetje anders over.
- Femke haar vlechten zijn er al uit. We hadden ze van dinsdagavond! ;-)

Tot snel
Nina

In Mokolo

Ahois,

Toen ik vertrok naar hier wisten we niet goed wat we konden verwachten. Nu kan ik het al vertellen he. Maar helaas is het internet een beetje heel erg traag (ik sta al versteld dat ik hier internet gevonden heb!) dus een uitgebreid verslag volgt wel nog. Ik had donderdagavond al een tekstje getypt op de laptop maar toen ik het vrijdag op mijn USB stick wou zetten, deed mijn laptop het niet meer. Ik krijg geen scherm meer. Maar voor de komende weken zal ik proberen iets op Femkes computer te typen en het dan gauw te plakken op mijn blog. Of dit mogelijk zal zijn weet ik niet omdat Femke hier moet typen voor haar eindwerk en er niet altijd evenveel electriciteit is om de laptop op te laden, zullen we wel nog zien he!

We zullen wel zien is het motto waarmee we hier leven he.

Even kort schetsen hoe het hier gaat: we zitten hier in "de brousse" haha, de mensen zeggen dat hier zelf he!

Dus Femke en ik zitten in hetzelfde gastgezin omdat ze geen twee gezinnen gevonden hebben. We vinden dit niet zo erg, zo kunnen we elkaar wat steunen he ;-). Buiten lopen de kippen, ezels en geiten. Tot nog toe zijn ze niet in onze kamer gekomen. Ons gezin heeft gelukkig geen hond. Annelies en Nele hebben er wel een. Het toilet is een gat in de grond en wassen doen we ons in een emmer. Voor mij valt het eten goed mee. Ik eet hier alles wat ze mij schenken. Honger heb ik hier niet. Onze westerse maaltijden zijn toch net iets gevarieerder dan hier maar. Ik ben hier wel vegetariër. Telkens ik op zoek ga naar wat vlees, kom ik tot de conclusie dat het "vlees" uit 70% been, 20%vet en 10% beirehard (Annelies' woordje) vlees bestaat.Goed nieuws tot nu toe zijn we nog niet ziek geweest. Het kan nog kommen he: we zullen wel zien.

We hebben hier alveel ongezuiverd water gedronken. Maar iedereen vertelt ons dat er twee bergen zijn waar het water vandaan komt en er is een waterval dus wat is het probleem? Tja niet makkelijk dus om een filter te integreren in het gezin.

Dit weekend zijn we naar Maraou geweest om oa een filter te kopen. We hebben er enkel gevonden om aan te sluiten op een kraantje. Thuis hebben we geen kraantje. We moeten eerst tien minuten stappen en drie sleutels ergens gaan halen vooraleer er water uit het kraantje komt. Maar soit we hebben alvast geprobeerd om het water er met een fles in te gieten, het in het darmpje te blazen en weer op te vangen met een andere fles. Het lukt, moeilijk gaat ook he.

We zullen wel zien of het zo lukt om al ons water te filteren. We drinken hier veel maar tot nu toe te weinig (omdat we twijfelde aan de kwaliteit van het water). Het is hier warm dus veel drinken en zweten is de boodschap.

We zijn deze week naar de waterput geweest om water te halen voor onze kleren te wassen. Nadat we nat waren van een beetje met water te spelen, hebben we ons een volledig gewassen (gedoucht dus) in een emmer. Ik heb er allemaal geen probleem mee. Tis wel fijn zo.

Het schooltje is een ware shock. Ik ga het onderwijs niet kunnen veranderen. Maar ondertussen na drie dagen ben ik er wel van overtuigd dat er vele kleine stapjes mogelijk zijn om toch iets verder te komen met het onderwijs. Een grote uitdaging. Ondertussen na twee dagen observeren heb ik het allemaal al wat verwerkt, ik krijg ook stilaan zin om iets te doen. Maar de taal is voorlopig echt nog een probleem voor mij. Op deze drie dagen heb ik wel al vooruitgang gemaakt. Dus tegen dat ik volgende week maandag mijn eerste lesjes moet geven, zal het wel nog verbeteren he. Om ons motto nog eens te gebruiken: We zien wel.

Jullie denken nu mss wel, de Nina zal wel zien ja. Maar neem het van mij aan, je hebt hier echt die ingesteldheid nodig, om je niet in (bijna) alles op te jagen. De mensen hebben hier tijd en dat zijn wij niet gewoon. Alles gaat hier veel trager dan bij ons. Dat zorgt er ook voor dat de lln. 5 woordjes invullen per uur. Aangezien ze niets meer hebben dan een lei en een schriftje, moeten ze nog alles overschrijven. Ik heb de knop van mijn gehaaste leven in België al wat kunnen omdraaien. En daar ben ik blij om. Ik bewonder alvast de mensen hier, ze maken echt het beste van hun leven ook al is het niet makkelijk.

Ondank het feit dat er niet zoveel doen is, is alles wat je doet een belevenis. De motortaxi nemen, eten, wassen, naar toilet gaan, iets kopen, kleren wassen enzo.

We zijn hier ook tamelijk moe en gaan op tijd slapen. Volgens mij komt het doordat we onbewust bezig zijn met veel indrukken te verwerken. Daarnaast moet ik me echt concentreren om het Afrikaanse Frans te verstaan.

Jongens, het gaat me hier goed hoor, het was even wennen maar na drie dagen voel ik me hier al wat op mijn gemak en thuis. (wat niet het geval was de eerste dag). Het is wel moeilijk om iets te beschrijven. Soms denk ik oh neen dit is te rooskleurig of zo in het te negatief. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Hopelijk heb ik tegen het volgende internet-bezoek enkele foto's op mijn stick gekregen en krijg ik ze opgeladen he.

We zullen wel zien he!

Woensdag is het dag van de jeugd. Dan is er een défile en krijg ik een pagne (een afrikaans kleed) en vlechtjes in mijn haar. We zullen wel nog zien wat dat geeft.

Ik heb ook een gsmnummer ondertussen: 00237 77 88 22 38

Voila jongens nu heb ik nog drie minuten om het bericht hier te uploaden. Tot zien he!

Chaos in de hoofdstad

Bonjours mes amis,

We zijn zonet terug van een avontuur in de hoofdstad. Thorsten moest deze ochtend naar Yanoundé voor een vergadering en heeft ons dan in de stad gedropt. We moesten er ons geld nog wisselen. Gisteren hadden we de euro's al naar CFA geruild, maar vandaag moesten de grote briefjes van 10 000 CFA wat ongeveer 15 euro is omwisselen. Met veel moed dachten we naar de supermarkt iets te kopen (een flesje water) en dan met 10 000 te betalen. Maar helaas werd dit niet aanvaard, het was te groot. 15 euro is hier echt veel geld!

Eens we de supermarkt uit waren, moesten we ons in de drukte begeven, een echt mierennest. We werden door de mensen verwelkomd met bonjour et ma cherie, maar ons antwoord: nous sommes mariées! (Hahhaaaa, ik moet hier dringend een lief uitvinden dak eens in Mokolo een foto'tje van mij en mijn man kan tonen ;-))

Deze middag zijn we iets gaan eten, een lekker slaatje en ruim voldoende. Al snel bleek dat we hier niet zomaar konden betalen met onze 10 000 CFA maar het is ons toch gelukt.

Uiteindelijk hebben we in een bank alles kunnen wisselen in kleine biljetten.

De uitdaging van vandaag: we nemen een taxi!

Twijfelend stonden we langs de kant te wachten. Onmiddellijk stopte een gele wagen, tamelijk oud model zoals de meeste auto's hier. Van Thorsten en Griet wisten we wat de prijs was. Hij stemde tamelijk snel in met de door ons vooropgestelde prijs (zoals het hoort waren we laag genoeg begonnen he ;-) de voorbereidingsdagen hadden ons al wat proberen voorbereiden op het nemen van een taxi!)

Femke wou liever niet vooraan zitten. Wel te verstaan als je je hier al eens op de baan begeven hebt. Echt niet te doen, hier moet je echt kunnen rijden. Een theoretisch examen is hier niet echt nodig, want voorbijsteken langs links en met drie wagens naast elkaar op een rijvak rijden is toegestaan!

Onze taxi had duidelijk nog niet van Carglass gehoord. Want er zaten vijf sterretjes, of eerder sterren in de voorruit. Wie nu schrik heeft dat mijn voorruit (van de wagen in Belgie) met het scheurtje erin er zou uitvallen, ik kan jullie verzekeren dat zo een raam blijkbaar erg lang stand houdt!

Maar de rit viel mee, er speelde een leuk muziekje (want er radio was wel aanwezig, een autogordel daarentegen ontbrak)!

Maar wees allemaal maar gerust, we zijn veilig aangekomen en het voorgeprogrammeerde zinnetje Voulez vous rouler doucement svp. Heb ik niet moeten gebruiken.

Voila dat was het voor vandaag tot nu toe.

Morgen nemen we een binnenlandse vlucht naar Maroua om vandaaruit naar Mokolo te gaan (mss nog morgen, mss overmorgen dat weten we nog niet). In Mokolo blijven we de komende elf weken. Daar zal het wel wat anders zijn dan hier in de hoofdstad. Ik zal dan niet meer zomaar op internet kunnen. Dus hoop ik jullie een keer per week een tekstje te kunnen publiceren op deze blog. Ik heb een webpagina op Picasa aangemaakt. http://picasaweb.google.be/ninauyttersprot/Week1#.

Daar kunnen jullie alle foto's van het afscheidsfeestje en gisteren eens bekijken. Er zit ook een filmpje bij van het verkeer. Dit gefilmd vanuit de jeep van Thorsten. Of er in de toekomst veel foto's zullen bijkomen weet ik niet aangezien deze toch even moeten laden en dit niet zo makkelijk zal zijn wanneer er maar zelden electriciteit en internet is.

Jongens het gaat me hier goed, ik hoop dat het morgen in Mokolo ook zo blijft!

Tot de volgende

P.S.: Hou jullie niet in om reacties te typen of een mailtje te sturen. Ik zal deze wel eens kunnen lezen. Natuurlijk kunnen jullie ook proberen een briefje te schrijven (mss een kopie nemen, als ik eerder terug ben dan de brief hier is, dan kan ik het bij mijn thuiskomst toch eens lezen), ik weet nog steeds mijn adres niet dus nog even wachten he!

AANGEKOMEN

Ahois iedereen,

Gisteren lang op het vliegtuig gezeten, maar voor we het wisten bevonden we op Kameroens grondgebied. Zonder problemen zijn we er veilig en wel geraakt. In de luchthaven hier in Yaoundé (waar we nog tot woensdag blijven) moesten we de bagagebonnekes tonen. Oeps we ontbreken er twee. Na even te wijzen naar de naamlabels aan Nele's valies en het voorstel haar pasport te tonen, mochten we gewoon door, zonder iets.

Toen we uit het vliegtuig stapten, voelde we de warmte, het is hier wel degelijk warm! (en daar bij jullie is het aan het sneeuwen zeker?) In de aankomsthal, spraken ons al onmiddellijk enkele mensen aan om onze euro's te wissen. Thorsten stond ons al op te wachten dus konden we snel doorstappen naar de wagen, waar we werden verwelkomt door een hele boel bagagedragers. Ondanks het feit dat we eigenlijk alles zelf konden dragen hebben ze toch onze bagage in het laadruim van de jeep plaatsen.

Na twintig minuten rijden kwamen we bij Thorsten (Broederlijk Delen medewerker) thuis aan. Nadat we ons even verfrist hadden, met water uit een emmer aangezien het kraantjeswater het tijdelijk niet deed.

Gisterenavond hebben we nog even een babbeltje gedaan met Thorsten en zijn Belgische vrouw Griet. Dan uitgeput gaan slapen. Na nog even wakker te liggen (wegens een plots energiestootje), goed geslapen. Deze ochtend een lekker ontbijt gehad, als het ontbijt de komende drie maand zo zal zijn is dat dik OK, hmmmmm!

Daarnet hebben we een wandelingetje gemaakt, de Kameroense bevolking lachte ons vriendelijk toe! Van jongens die ons op bromfietsen voorbijreden kregen we meermaals he baby te horen. Hahaha! Hierbij alvast enkele foto's van het Afrikaanse landschap (aangezien ik nog geen mensen durf te trekken)

We gaan bijna eten, het ruikt hier lekker!

Tot gauw

Nina