In Mokolo

Ahois,

Toen ik vertrok naar hier wisten we niet goed wat we konden verwachten. Nu kan ik het al vertellen he. Maar helaas is het internet een beetje heel erg traag (ik sta al versteld dat ik hier internet gevonden heb!) dus een uitgebreid verslag volgt wel nog. Ik had donderdagavond al een tekstje getypt op de laptop maar toen ik het vrijdag op mijn USB stick wou zetten, deed mijn laptop het niet meer. Ik krijg geen scherm meer. Maar voor de komende weken zal ik proberen iets op Femkes computer te typen en het dan gauw te plakken op mijn blog. Of dit mogelijk zal zijn weet ik niet omdat Femke hier moet typen voor haar eindwerk en er niet altijd evenveel electriciteit is om de laptop op te laden, zullen we wel nog zien he!

We zullen wel zien is het motto waarmee we hier leven he.

Even kort schetsen hoe het hier gaat: we zitten hier in "de brousse" haha, de mensen zeggen dat hier zelf he!

Dus Femke en ik zitten in hetzelfde gastgezin omdat ze geen twee gezinnen gevonden hebben. We vinden dit niet zo erg, zo kunnen we elkaar wat steunen he ;-). Buiten lopen de kippen, ezels en geiten. Tot nog toe zijn ze niet in onze kamer gekomen. Ons gezin heeft gelukkig geen hond. Annelies en Nele hebben er wel een. Het toilet is een gat in de grond en wassen doen we ons in een emmer. Voor mij valt het eten goed mee. Ik eet hier alles wat ze mij schenken. Honger heb ik hier niet. Onze westerse maaltijden zijn toch net iets gevarieerder dan hier maar. Ik ben hier wel vegetariër. Telkens ik op zoek ga naar wat vlees, kom ik tot de conclusie dat het "vlees" uit 70% been, 20%vet en 10% beirehard (Annelies' woordje) vlees bestaat.Goed nieuws tot nu toe zijn we nog niet ziek geweest. Het kan nog kommen he: we zullen wel zien.

We hebben hier alveel ongezuiverd water gedronken. Maar iedereen vertelt ons dat er twee bergen zijn waar het water vandaan komt en er is een waterval dus wat is het probleem? Tja niet makkelijk dus om een filter te integreren in het gezin.

Dit weekend zijn we naar Maraou geweest om oa een filter te kopen. We hebben er enkel gevonden om aan te sluiten op een kraantje. Thuis hebben we geen kraantje. We moeten eerst tien minuten stappen en drie sleutels ergens gaan halen vooraleer er water uit het kraantje komt. Maar soit we hebben alvast geprobeerd om het water er met een fles in te gieten, het in het darmpje te blazen en weer op te vangen met een andere fles. Het lukt, moeilijk gaat ook he.

We zullen wel zien of het zo lukt om al ons water te filteren. We drinken hier veel maar tot nu toe te weinig (omdat we twijfelde aan de kwaliteit van het water). Het is hier warm dus veel drinken en zweten is de boodschap.

We zijn deze week naar de waterput geweest om water te halen voor onze kleren te wassen. Nadat we nat waren van een beetje met water te spelen, hebben we ons een volledig gewassen (gedoucht dus) in een emmer. Ik heb er allemaal geen probleem mee. Tis wel fijn zo.

Het schooltje is een ware shock. Ik ga het onderwijs niet kunnen veranderen. Maar ondertussen na drie dagen ben ik er wel van overtuigd dat er vele kleine stapjes mogelijk zijn om toch iets verder te komen met het onderwijs. Een grote uitdaging. Ondertussen na twee dagen observeren heb ik het allemaal al wat verwerkt, ik krijg ook stilaan zin om iets te doen. Maar de taal is voorlopig echt nog een probleem voor mij. Op deze drie dagen heb ik wel al vooruitgang gemaakt. Dus tegen dat ik volgende week maandag mijn eerste lesjes moet geven, zal het wel nog verbeteren he. Om ons motto nog eens te gebruiken: We zien wel.

Jullie denken nu mss wel, de Nina zal wel zien ja. Maar neem het van mij aan, je hebt hier echt die ingesteldheid nodig, om je niet in (bijna) alles op te jagen. De mensen hebben hier tijd en dat zijn wij niet gewoon. Alles gaat hier veel trager dan bij ons. Dat zorgt er ook voor dat de lln. 5 woordjes invullen per uur. Aangezien ze niets meer hebben dan een lei en een schriftje, moeten ze nog alles overschrijven. Ik heb de knop van mijn gehaaste leven in België al wat kunnen omdraaien. En daar ben ik blij om. Ik bewonder alvast de mensen hier, ze maken echt het beste van hun leven ook al is het niet makkelijk.

Ondank het feit dat er niet zoveel doen is, is alles wat je doet een belevenis. De motortaxi nemen, eten, wassen, naar toilet gaan, iets kopen, kleren wassen enzo.

We zijn hier ook tamelijk moe en gaan op tijd slapen. Volgens mij komt het doordat we onbewust bezig zijn met veel indrukken te verwerken. Daarnaast moet ik me echt concentreren om het Afrikaanse Frans te verstaan.

Jongens, het gaat me hier goed hoor, het was even wennen maar na drie dagen voel ik me hier al wat op mijn gemak en thuis. (wat niet het geval was de eerste dag). Het is wel moeilijk om iets te beschrijven. Soms denk ik oh neen dit is te rooskleurig of zo in het te negatief. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Hopelijk heb ik tegen het volgende internet-bezoek enkele foto's op mijn stick gekregen en krijg ik ze opgeladen he.

We zullen wel zien he!

Woensdag is het dag van de jeugd. Dan is er een défile en krijg ik een pagne (een afrikaans kleed) en vlechtjes in mijn haar. We zullen wel nog zien wat dat geeft.

Ik heb ook een gsmnummer ondertussen: 00237 77 88 22 38

Voila jongens nu heb ik nog drie minuten om het bericht hier te uploaden. Tot zien he!