Vandaag ga ik toch een proberen een foto op te laden. Dat is veel leuker dan de tekstje vermoed ik.
Even enkele medelingen:
- de zonnebloemen die ik op mijn afscheidsfeestje kreeg zijn aan het groeien.
- het klavertje vier niet.
- mijn verstuikte voet doet al veel minder pijn, het zal wel goed komen!
- Nele en Tiffanie jullie overlevingspakket is bijna opgepeuzeld, gelukkig heb ik ondertussen de plaatselijke lekkernijen al ontdekt. nl. arachide noten met gekarameliseerd suiker rond, bonbon des arachides, maar ik heb hier ook al gewone snoepjes en koekjes gevonden. ;-)
- Ik heb het gevoel dat mijn Frans er dit weekend een beetje op vooruit gegaan is. Das wel nodig aangezien ik maandag moet beginnen met lesgeven.
- Iedereen wenst iedereen op straat een goed feest (Valentijn). Ze kennen dat hier ook. Gelukkig duiken de pluchen beertjes, cupido-afbeeldingen overvloedig veel hartjes in alle mogelijke tinten van roos tot rood hier niet op.
- Ik weet nog steeds mijn adres niet. Maar het is zo iets als: Zandweg op Tada 48 ( haha insider: er zijn hier overdreven veel zandwegjes. Ik ken ondertussen mijn weg al een beetje.)

Gisteren zijn we de grand barrage gaan bezoeken. We mochten niet eens een kijkje gaan nemen zonder toestemming van de chef de Mokolo. Erg raar, niemand had ons gezegd dat we dat moesten aanvragen. Mijn zus en de motorchauffeur hebben de verantwoordelijken van het Kameroense water proberen overtuigen, helaas is dat niet gelukt.
Dus zijn we terug naar het dorp moeten rijden met de motortaxi om daar een blad te halen bij de chef. Ik moest daar een brief schrijven met den datum, blabla en onze namen en pasportnummer. Dan heeft hij daar een stempel opgezet. Dus terug naar de barrage (voor de twee keer in een uur tijd). Onze brief getoond en we mochten door. Ik vermoed dat we hier onze eerste keer nadeel ondervonden hebben van onze blanke huid.
Ah ja, het was een fijne dag. We zijn eens in het water geweest, hebben wat genietst en onze zus en twee andere mensen UNO leren spelen.

Het nemen van een motortaxi gaat al vlot. We beginnen ook de prijzen van de producten hier te kennen. Das allemaal wel fijn, nu kunnen we al eens iets op ons gemak doen, zonder ons al te veel zorgen te moeten maken.

Maandag moeten we onze eerste lessen geven. Ik kreeg vrijdag al een voorsmaakje. Mijn mentor had plots het idee, om naar het dorp te gaan. Ik was plots onvoorbereid alleen met ongeveer 70 kinderen. Ik heb het overleefd.
Of ik morgen mijn lesjes echt ga moeten geven, ben ik nog niet zo zeker van. Flexibilteit is hier wel belangrijk. Gisteren heeft een van de leerkrachten zijn moeder verloren, dus zou het volgens mij wel eens kunnen dat we in die klas ingeschakeld worden. We zullen wel zien he!

Voila ze na twee weken gaat het hier nog steeds goed met ons en dat gaan we zo te houden.

Nina